Het is allemaal leuk en aardig, een puberdochter, alhoewel ik het nu leuker laat klinken dan het soms is. Hysterische buien zijn en blijven voor mij niet om aan te horen. Laatst liepen we in de winkel en omdat ze nu naar de tweede groep van de middelbare school gaat, wil ze nog wel eens een mascaraatje opdoen. Prima, dat mag wel eens, zolang ze niet op een clown gaat lijken, heb ik er geen moeite mee. Voor mezelf kocht ik komkommerlotion om mijn make-up eraf te halen en wattenschijfjes. Ik zei tegen haar dat zij dat ook nodig had, en ze antwoordde blij: “Ja!” waarbij ze met een blik keek van: moeders betaalt dit ook wel even. Ik sprak haar erop aan, dat ze dit soort dingen toch echt van haar zakgeld moest kopen. Heel frappant, maar plotsklaps had ze het goedje niet meer nodig! Snap je dat nou?!! “Oh nee, ik hoef die spullen niet”, zei ze zo nonchalant mogelijk om deze tegenvaller niet op te laten vallen. Zij liep met niks, en ik met een tasje vol spulletjes de winkel uit.

De laatste tijd heeft mevrouw er een handje van om mijn kleren aan te trekken. Nee, geen bloemetjesjurken, of aanverwante kledingstukken, maar mijn strakke stretchtruitjes, die ik vervolgens weken kwijt ben, omdat zij ze als een hamster verzameld op haar kamer, waar vaak een bom ontploft is. Het zoeken heb ik al opgegeven. Het gebeurt geregeld dat ze van school thuiskomt met een shirtje van mij aan, en als ik er wat van zeg, dan doet ze heel verbouwereerd: “Ik kan geen schone kleren vinden dus deed ik deze effe aan”. (Lees: die heeft ze echt wel maar ze prefereerde mijn truitje). “Meisje,” antwoord ik dan, “als jij je kleren gewoon in de was doet is er niet veel aan de hand, maar daar ben je al te beroerd voor. Je moeder heeft spierenreuma, buk effe lekker zelf.” Dan komt ze met de bewering dat ze bijna geen kleren heeft en zo op het slimme idee kwam om de mijne maar aan te doen. Ja, zo ken ik er nog een paar, alles op een grote hoop gooien en wachten tot het vanzelf wegloopt. Geen greintje van onzekerheid valt er bij haar te bespeuren, tijdens zulke discussies. Er zijn ook een hoop andere dingen waardoor ik juist heel blij ben dat ze niet al te onzeker is, maar nu even niet! Nee, mij krijgen ze niet gauw gek, maar om je dochter te zien in je bloedeigen kleding is toch heel apart. Ze lacht er ook gewoon om (Haha! Ik had niks om aan trekken). Ik moet bekennen dat ik af en toe mijn kledingkast uitpluis voor dat ene truitje dat ik zo graag aan wil trekken en bij binnenkomst van dochterlief blijkt dat juist dat truitje, het favoriete kledingstuk van mijn dochter voor die dag is. Laatst keek ik weer eens op haar kamer, en wat lag er op haar bureau te pronken? Mijn make-uplotion. En de wattenschijfjes. Ze lachten me spontaan tegemoet.

Een kleine, slimme, geraffineerde dochter, die echt niet zomaar haar geld gaat uitgeven, terwijl haar moeder toch alles al in huis heeft en ze dat best even kan lenen. De boef.