Super mommy, tsja zo voel ik mij niet maar op aanraden van een vriendin hier toch ook mijn verhaal.

26 oktober 2010 sta ik met een positieve test in handen. Ik kijk naast mij naar de wipstoel. Hierin ligt onze zoon van 5 maanden te spelen. O jee denk ik nog.. We wilden zo graag een tweede maar dat het zo snel zou gaan had niemand verwacht. Nadat het was bezonken waren we allebei heel erg blij! Maar toch was het ook eng. Bij onze eerste heb ik een dreigende vroeggeboorte gehad. 14 weken bedrust, weeënremmers. Dordrecht, Veldhoven, Sophia kinderziekenhuis. Alles van binnen gezien. Met 37 weken mocht ik gaan lopen! Hij mocht immers geboren worden. Het was konningendag 2010. Ik was nog geen uur buiten of ik voelde het, weeën! Nog even gezeten op een bankje en toen snel naar huis. In bad geweest en toen zakte het weer. Om vervolgens weer terug te komen en weer af te zakken. Zondagochtend(2 dagen later pas) kwamen ze echt om de 3 minuten. Naar het ziekenhuis om daar te constateren dat ik nog maar 1 cm had! Die cm had ik al bij 24 weken.. Flink balen dus. Uiteindelijk hebben ze
maandag de vliezen gebroken na 2x gel te hebben gehad. Ik zat toen op krap 2cm ontsluiting. 40 minuten later werd onze zoon geboren. Van niet vorderende weeën naar een stortbevalling. Heel apart! Daar kwam dus de angst vandaan. De stortbevalling, de bedrust, 28 weken overgegeven en bekkeninstabiliteit. Maar de beloning was prachtig. Een kerngezonde zoon! Helaas had hij geen zuigbehoefte en de borstvoeding verliep hierdoor niet vlekkeloos. Fulltime kolven en cupfeeden. Al met al heeft hij tot 9 maanden borstvoeding gehad. Dit betekende 9 maanden lang kolven, elke 2 uur, dag en nacht. Alleen op die manier had ik voldoende. Met 9 maanden kwam ik droog te staan door de zwangerschap. Maar we hadden het toch maar mooi 9 maanden geflikt! De zwangerschap verliep voorspoedig. Ik werkte nog parttime tot 20 weken. Toen moest ik rustiger aan gaan doen ivm teveel harde buiken. Gezien de vorige zwangerschap mocht ik geen risico nemen en moest ik echt stoppen. Onze oudste ging 2 dagen naa
r de gastouder en 1 dagje bij oma. Zodat ik kon rusten. 4 April 2011. Een dag die we nooit zullen vergeten helaas.. Onze zoon is 2 weken thuis geweest ivm slecht slapen en slaaptraining. Op 4 april ging hij weer naar de gastouder. Toen wij hem ’s avonds terug kregen en verschoonden zagen wij tot onze schrik dat hij helemaal openlag. Geen luieruitslag maar ingescheurd. De blauwe plekken stonden op zijn rug. Je wereld vergaat op dat moment en je moederhart breekt. We kwamen in het sophia kinderziekenhuis terecht en het was duidelijk. Kindermisbruik.. 11 maanden was onze schat pas. Hoe konden ze! Politie onderzoek, justitie, forensisch artsen alles werd erbij geroepen. Dat is niet niets als je hoogzwanger bent. Alles heb ik met hem afgelopen. Ons arme mannetje zo vreselijk bang en ontdaan. Mama was er, dat was het belangrijkste voor hem. De foto’s maken voor het politie onderzoek in het sophia was het het ergste. Hij kreeg een paniek aanval, breath holding spells en raakte buit
en bewustzijn. Daar sta je dan als moeder. Je kunt niets. Je kan zijn pijn niet wegnemen. Je hebt gefaald, je hebt je kind niet kunnen beschermen tegen het kwaad. Uiteindelijk is de zaak geseponeerd op het feit dat de foto’s zijn mislukt. Woede, frustratie, onmacht, verdriet. Vanaf dat moment is de kleine in de buik gestopt met groeien, stress.. Maar ondanks veel harde buiken bleef hij binnen. Op maandag 30 mei wilde ik het dutje van onze oudste meepakken. Op het moment dat ik ga liggen heb ik het idee dat ik iets voel knappen. Ik schrik, sta op maar er gebeurd niets. Opgelucht haal ik adem. Ik besluit nog even naar de wc te gaan, zet 2 stappen en sta in een plens vruchtwater. Ik schrok me wezenloos en glee uit op het laminaat door het vruchtwater. Van de klap werd de oudste wakker.. Geweldig, dat kon er ook nog wel bij. Daar sta je dan, 34 weken en 6 dagen zwanger met gebroken vliezen. Kraamverband gepakt maar pas na 4volle kraamverbanden leek het ergste te zijn geweest. Sn
el naar beneden met de oudste(die ook nog niet liep) en mijn partner gebeld. Die schrok zzich natuurlijk ook wezenloos. De volgende dag om 18.31 is onze jongste zoon geboren. 2045 gram en 46 cm lang. 2 weken van schipperen tussen thuis met een dreumes en ziekenhuis volgden. Geen kraamtijd, eigenlijk helemaal geen tijd. Het leven bestond uit 5x op een dag heen en weer reizen zodat ik hem 5 van de 7x live kon voeden. Inmiddels is onze kleine vriend 4 maanden oud en weegt hij 7,5 kg! Hij doet het perfect op mama’s melk. Hij is vaak zelfs groter als kindjes die op tijd zijn geboren. Ik ben gestopt met werken. Ik kan het voorlopig niet aan om iemand anders met de kinderen te vertrouwen en vooral de oudste heeft mij nodig. Zolang ik er ben is alles goed en als ik uit het zicht verdwijn is het paniek. Maar over het algemeen kunnen we inmiddels zeggen dat het goed met hem gaat. Hij begint het vertrouwen in de medemens(vooral mannen zijn een probleem) weer terug te krijgen. Hij durft
weer te lachen naar vreemden en speelt weer als hij ergens anders is. Na alle stress kan ik nu zeggen dat ik de trotse moeder ben van 2 van de mooiste mannetjes die er bestaan, Declan en Jace. Het zijn elkaar beste vriendjes en onze dagen zijn gevuld met veel plezier, veel spelen en veel leren. Ons geluk is compleet. Al is er in ons hart nog genoeg ruimte voor een derde. Wie weet over een aantal jaar..

Ben je ontroerd door dit verhaal? Geef je stem door een reactie achter te laten.