Vorig jaar ben ik Supermommy van 2010 geworden! Het is echt geweldig om de eretitel te winnen. En nu wil ik me nog een keer opgeven want het afgelopen jaar is er veel gebeurd.

Ik was afgelopen juni afgestudeerd als Media vormgeefster, helemaal geweldig natuurlijk want ik heb veel tegenslagen gehad. Kort daarna heb ik een grotere woning gekregen, “nou wat wil je nog meer!” een diploma en een huis, geweldig toch?
Samen met mijn vriend ging ik spullen naar de kelderbox brengen. We waren beide in de veronderstelling dat onze oudste zoon in de box zat te spelen want ik was bezig om de badkamer schoon te maken. Dat deed ik met chloor. Toen mijn vriend op een gegeven moment veel spullen op de galerij had staan sprong ik bij om hem te helpen. Op dat moment was alles zo hectisch en het was zooooo stom om de chloor fles niet goed dicht te doen. Mijn jongste zoontje sliep nog en Joshua was aan het spelen. Mijn vriend en ik waren een kwartier weg om de spullen voor de verhuizing in de kelderbox te plaatsten. En nu komt het ergste wat ik nooit meer van mijn leven zal vergeten. We zagen toen we terug kwamen Joshua met chloor in zijn handen. We waren allemaal in paniek. We spoelden Joshua eerst uit en toen vroeg mijn vriend waar de chloorfles was. Toen ging ik zoeken, uiteindelijk vond ik de fles in mijn slaapkamer. En wat zag ik?! Damian onder het chloor! Mijn hart stond stil, had geen gevoel meer in mijn benen. Ik raakte volkomen in paniek! Mijn vriend had direct naar 112 gebeld, na 20 minuten kwamen ze pas aan, wat veels te lang duurde. De broeder zei nog doodleuk, we zetten de sirene niet aan en daarom duurde het zo lang. Ondertussen hebben we Damian afgespoeld en hij was zo aan het huilen. Verschrikkelijk! Het was om uit te schreeuwen! Uiteindelijk kwam de ambulance en snel moest ik alles pakken om weg te gaan. Eenmaal kwamen we in het Wilhelmina kinderziekenhuis aan en de dokters hebben Damian’s oogjes een half uur lang uitgespoeld. Daarnaast was zijn gezicht, hals en romp met chloor aangetast. Damian heeft 3 weken lang op de intensive care afdeling gezeten. Damian heeft 1e graads en 2e graads brandwonden opgelopen en na een week was dat in zijn gezicht verdwenen. Maar op zijn romp zie je nog wel een litteken. Gelukkig ziet dat er goed uit en hopelijk gaat dat na lange tijd weg. Maar wat een schuldgevoel heb ik en mijn vriend, nog op de dag van vandaag heb ik dat. Ik stress nog wel erom en elke dag denk ik ook nog aan die dag. Ik was ook bijna 3 weken lang apathisch. Ook omdat de dokters zeiden dat het mogelijk kon zijn dat Damian wellicht slecht zou kunnen zien en Damian’s gezichtje was helemaal bruin van de brandwonden geworden. Mijn moeder hart was gebroken. Ik schreeuwde het dag en nacht uit. Nachten kon ik niet slapen was 10 kilo in 3 weken tijd afgevallen. Ik deed niks meer aan mijzelf maar alleen aan Damian denken. Ik schreeuwde het in het ziekenhuis uit, buiten op straat en thuis. Op een gegeven moment kon ik niet meer in het oude huis blijven dus ik logeerde bij mijn moeder. Joshua was even tijdelijk bij opa en oma. Ondertussen moest ik wel verhuizen terwijl Damian in het ziekenhuis lag. Mijn hoofd stond daar niet bij. Gelukkig hielp de familie mee met de verhuizing. Daarnaast kon ik de relatie met mijn vriend niet meer aan vanwege alle spanningen, dus ik wilde een break en ging tijdelijk alleen met de kids wonen. Na een aantal maanden zijn we weer samen gaan wonen en het gaat nu heel goed met ons gezin.

Uiteindelijk mocht Damian naar huis, terug bij zijn moeder. Wat was Damian zo blij om weer bij mama te zijn. Helaas door al stress kon ik geen borstvoeding meer geven. En ik kreeg nog thuiszorg want Damian’s oogjes moesten de eerste paar weken voor 3x per dag gedruppeld worden. Uiteindelijk mocht ik dat zelf doen. Wonder boven wonder is het helemaal goed gekomen met zijn oogjes. Elke dag heb ik gebeden en gelukkig heeft God naar mijn gebed geluisterd. God heeft mij kracht gegeven om door te gaan.

Ik heb ook besloten om voor nu lekker thuis te blijven en mijn vriend werkt zodat ik er helemaal voor Damian kan zijn. Joshua gaat voor 2 dagen in de week naar de peuterpeelzaal en de rest van de dagen is hij thuis. Ondertussen maak ik soms grafische werk voor klanten wat ik heel leuk vind om te doen. Maar 1 ding mijn wond zal nooit dicht gaan en ik zal dit gebeuren nooit meer kunnen verwerken want elke dag heb ik wel een moment dat ik aan het ongeluk denk. En iedere keer heb ik zoiets van had ik ”maar”, ”had ik maar”…..Maar van al het gebeuren moet ik verder gaan en sterker zijn. Tot de tijd rijp is gaat Damian naar het kinderdagverblijf en Joshua gaat naar de voorschool. Daarna wil ik graag gaan werken maar voor nu wil ik voor 100% voor mijn kindjes zijn. Ik vind mijzelf moeder van het jaar 2011 omdat ik zoveel heb doorstaan. Toch heb ik mijzelf en heel mijn gezin door deze periode heen gesleept. En met trots want ik ben een sterke moeder die al haar positiviteit in de strijd gooit om de diepste dalen te overwinnen! En dat heb ik gedaan ook en dat zal ik altijd doen en blijven doen.

Ben je ontroerd door dit verhaal? Geef je stem door een reactie achter te laten.