Het is nu dan zover: mijn oudste, op dit moment 9 jaar, heeft voor het eerst ‘echt’ verkering! Haha, hoe gaat dat op die leeftijd… Heel onschuldig allemaal hoor… maar zó lief!
Ze zitten in groep 6, we zijn aan het eind van het schooljaar. Haar ‘vriendje’ zit al een jaar of 4 bij haar in de klas, en ze hebben het altijd goed kunnen vinden. Hij heeft hier ook wel gespeeld, en zij bij hem, en er zijn periodes geweest dat ze echt helemaal vol van hem was.
Maar ook hele periodes dat zijn naam niet werd genoemd, dat ze elkaar een beetje uit het oog verloren. Mijn dochter heeft, tot nu toe, nog geen ‘diepere’ vriendschappen ontwikkeld: het zijn steeds periodes waarin ze met vrienden en vriendinnen omgaat. Wel steeds dezelfden, dus ze blijft redelijk trouw aan de vriendenclub.
Het is een leuk stel, één voor één gezellige, leuke, spontane kinderen uit een ‘goed milieu’… hoe zeg je zoiets, zonder te discrimineren of zo? Ik bedoel dat wij het met alle ouders goed kunnen vinden, natuurlijk allemaal mensen uit de buurt, allemaal mensen met een normale baan, uit alle leeftijdcategorieën en alle culturen. We komen elkaar al jaren tegen: op het schoolplein, bij het helpen op school (zijn vaak dezelfde ouders, wij dus!), bij de avondvierdaagse, bij de kinderfeestjes, je kent het wel.
We hebben elkaars adres en telefoonnummer, we bellen elkaar op als er een kind ergens alleen en ‘uit de buurt’ wordt gesignaleerd…
We zijn geen dikke vrienden of zo, maar waarderen elkaars aanwezigheid en hulpvaardigheid. Moet er eens een kind uit school gehaald worden omdat moeders of vaders laat is, moet er een kindje onverwacht tussen de middag opgevangen worden: we kunnen elkaar altijd bellen. Dat is heel erg fijn, en ik ben dan ook ontzettend blij dat we het zó goed getroffen hebben met de meeste klasgenootjes! Mijn oudste heeft het ook enorm naar haar zin op school, als het vakantie is, loopt ze echt te balen!
Maar goed, verkering dus… Vorige week had hij haar ‘gevraagd’… ik hoorde het van mijn echtgenoot, die alles van dichtbij had meegemaakt. Ze had volmondig ‘ja’ gezegd… Het is een schat van een jongen, de clown van zijn klas maar met zijn hart absoluut op de goede plaats! Goed opgevoed (hij zegt U tegen me, jakkes!), heel beleefd en een heerlijke grappenmaker. En ook nog een leuke jongen om te zien! Het is bijna jammer dat ze nog geen 29 is, en wil ‘settelen’… haha, wat zullen we allemaal nog over onze vloer krijgen? Ik hou mijn hart vast.
Mijn dochter straalt als ze het over hem heeft. Al heel lang, maar nu nog net even extra…
De hele week heeft ze het al over woensdagmiddag: “Mam, mag hij alsjeblieft bij me spelen?” Natuurlijk mag dat, ik vind het ook gezellig! En geniet om dit mee te mogen maken, ze is zó blij…
Vanmiddag zaten ze naast elkaar op de bank te glunderen, ze verliezen elkaar geen moment uit het oog. Een paar jaar geleden was dat nog wel anders: Jongens voetballen natuurlijk graag, en mijn meisje vindt dat ook leuk hoor. Maar: niet de hele dag. En dat is nu juist wat jongens wel willen! Dus in het verleden ging het nog wel eens fout met het ‘samen spelen’.
Maar mijn kleintje is echt groot geworden het laatste half jaar: ze kan uren in de spiegel kijken naar zichzelf, ondertussen haren borstelend, uitvoerig zichzelf inspecterend, ze heeft ineens een hele uitgesproken smaak gekregen, trekt niet zomaar iets uit haar kast om aan te trekken. Wil ineens (vaker) make-up op of parfum, is zich heel erg van zichzelf bewust.
Mijn man en ik hebben stiekem al flink gelachen om de ‘verkering’: hij had eerst een ander gevraagd, maar die had ‘nee’ gezegd… ondanks dat hij flink populair is bij de meiden! Maar het is echte kalverliefde, schattig. Mijn dochter schijnt het helemaal niet erg te vinden, dat ze 2e keus is.
Ach, het stelt allemaal nog niets voor natuurlijk, en dat is maar goed ook: papa en mama moeten ook nog even wennen aan het feit dat hun kleine meisje groot wordt!
Ik vind het een feest om het te zien, maar ook wel moeilijk: liefst wil ik natuurlijk dat ze mijn kleine meisje blijft! Maar vind het ook een eer om het nogmaals mee te mogen maken, en dan door haar ogen…