Het is inmiddels bijna drie jaar dat Dominique overleden is. Elke dag missen wij Dominique. In de tussen tijd hebben wij de begraafplaats mooi gemaakt, haar plekje.

Er is intussen zo veel misgegaan tussen mij en mijn vriend. We waren zo bezig om weer zwanger te raken na het overlijden van ons kind. Maar dit leverde alleen maar spanningen op. En ruzie. Wij zijn toen uit elkaar gegaan. Tot onze grote schrik was ik zwanger toen we net een paar dagen uit elkaar waren. Ik heb toen huilend mijn zusje en vader opgebeld. En ze steunden mij heel erg. Ik kon het wel alleen. Ik had het mijn vriend/ex pas twee dagen later verteld. Alsnog werd het een miskraam; na één week te weten dat ik zwanger was. Ik was zo ontzettend verdrietig. Mijn vriend/ex wilde bij mij terug komen toen hij hoorde dat ik zwanger was. Ik heb hem gezegd dat ik dit niet wil. Uiteindelijk, twee maanden na mijn miskraam, kwamen wij alsnog bij elkaar. En was ik weer zwanger. Mijn zusje lag in het ziekenhuis en was die dag bevallen van haar tweede zoontje. Ik vertelde mijn zusje in het ziekenhuis dat ik zes dagen overtijd was. Mijn zusje zei dat ik dan moest testen. Ik antwoordde dat ik het niet durfde omdat ik weer bang was, maar mijn gevoel zei me dat ik zwanger was. De volgende dag hebben wij een test gehaald. En durfde ik hem alsnog niet te doen. ‘Je doet die test! Eerder ga jij niet weg’, zei mijn zusje grappend. Ik de test gedaan en jawel, op de wc zag ik twee streepjes. Ben serieus gillend en huilend naar binnen gerend. Het heeft achttien maanden geduurd voor we weer zwanger waren, inclusief miskraam, sinds het verlies van ons kind. Wij hadden de gynaecoloog gebeld en konden daar met zes weken al terecht. We hadden ons ook aangemeld voor een studie met 3D-echo’s in het ziekenhuis. Elke week kregen wij een 3D-echo van ons tweede wondertje.

Ik heb heel angstig geleefd in mijn zwangerschap. Was zo bang dat ik weer een kindje kreeg die ziek zou zijn. Gelukkig was dit niet zo. We kregen met elf weken bevestiging dat de buik van ons kindje helemaal gesloten was. Heb staan huilen.
Huilen van blijdschap. Ze hebben toen ook speciaal een echo gemaakt waar je heel mooi zag dat de buik dicht was. Ons geluk kon niet op. Pas vanaf negentien weken heb ik genoten van de zwangerschap. Met zeventien weken gingen wij een echo laten maken zodat we zagen of het een jongetje of meisje is. Ik had zo gehoopt op een jongetje. Maar dit was echter heel anders. De vrouw die de echo maakte vertelde me dat ze twee schaamlipjes zag. Opnieuw was ik in tranen. Ons eerste kindje was een meisje. En het leek mij veel pijnlijker om weer een meisje te krijgen. Het heeft een week geduurd voor ik het helemaal besefte en het ontzettend gaaf vond. Wauw, weer een meisje…Mijn vriend wilde haar graag Lindsey noemen en ik liever Whitney. We kwamen er niet uit. Toen hebben we maar een lootje getrokken en die naam zou het worden. De naam Lindsey kwam eruit. Ik heb heel mijn zwangerschap Fraxiparine moeten prikken, omdat ik na Dominique longembolie en een trombosebeen kreeg. Tot vier maanden na mijn bevallig heb ik moeten prikken.

Mijn neefje is met mijn vriend samen mijn buik gaan beschilderen. Ik vond dat zo mooi. Mijn neefje is na Dominique geboren. Twee maanden na haar overlijden. Ik ben zo blij met mijn neefje en heb een superband met hem. Het is echt tantes ventje. Hij vond het geweldig. En hij riep telkens ‘baby’ bij mijn buik. Wat ik hem aan had geleerd. Zo lief. De maanden gingen snel voorbij. Ik was zesendertig weken en zeven dagen zwanger. En het was zo rommelig in mijn buik. Ik kon niet slapen, maar ik had niet het idee dat mijn bevalling zou beginnen. Toch maar even gebeld. We moesten langs komen, en hebben mijn zusje maar opgehaald om 01.00 uur ’s nachts. Want ja, je weet maar nooit. En ja hoor. Ik lig aan die monitor. En ik heb weeën. Zelf voelde ik ze niet. Maar dat apparaat zag ze wel. Ik moest blijven. En ze zeiden: ‘Vandaag heb jij je kindje nog in je armen’ en ik kreeg direct een ruggenprik, omdat die persoon enkel op dat moment tijd had. Toen ik de prik kreeg hield mijn vriend me vast. En viel flauw. We schrokken. Maar dat was gelukkig enkel de spanning. Na een boterham was alles weer goed. Och, wat was ik zenuwachtig. En ja hoor, ik kreeg weeënopwekkers omdat mijn weeën afnamen door de ruggenprik.

Ze kwamen bij me kijken om 7.25 uur. En toen had ik nog zes centimeter te gaan. ‘Ze komt NU!’ riep ik toen ze zojuist nog hadden gekeken. Maar ze geloofden me niet. Toch gingen ze maar even kijken. ‘Och mevrouw, u heeft gelijk, je mag beginnen met persen,’ kreeg ik als antwoord. Er waren slechts twee persen nodig toen onze dochter om 7.34 uur werd geboren, genaamd Lindsey, Johanna, Jenny, Helena, Dominique. Ze heeft als vijfde naam de naam van haar zus gekregen, als eerbetoon en aandenken.

Onze dochter Lindsey. Met papa en mama. Wauw, wat voelt dat goed als je een kindje op je buik neergelegd krijgt. Dominique was toen bij mij weggehaald. Maar Lindsey kreeg ik op mijn buik. Om 7.34 uur, toen Lindsey geboren werd, sneeuwde het. Voor ons heeft sneeuw een speciale betekenis. Met Dominique sneeuwde het dagelijks. Maar op 19 februari 2012 kwam er ineens sneeuw toen Lindsey geboren werd.

Wij mochten vrij snel naar huis. Ik wilde graag naar huis als dit mogelijk was. Omdat Dominique in het ziekenhuis geboren is en overleden. Het deed me daarom veel pijn om daar te zijn. Wij mochten als wij dit wilden ook direct langs Dominiques begraafplaats. Maar dit hebben wij niet gedaan omdat het sneeuwde.

Hier is opa met zijn kleindochter. Lindsey voor de foto van Dominique. Heb daar met tranen in mijn ogen gestaan toen ik zag dat mijn vader over Dominique vertelde. Tot de dag van vandaag kan ik nog steeds niet met mijn vader praten om Dominique. Hij is er nog steeds ook verdrietig om en het doet hem pijn om het over Dominique te hebben. Wel vond ik dit zo’n mooi moment. Ik heb vaak staan huilen in mijn kraamperiode. Ook mijn vriend heeft het best moeilijk gehad. Lindsey lijkt zo erg op haar zus. We deden nu dingen die we met Dominique nooit gedaan hadden.

Lindsey was één week oud. En wij zijn als eerste naar Dominiques plekje gegaan (dit zag er toen nog niet mooi uit). Het was toen voor het eerst dat we naar buiten gingen en daarna zijn we naar mijn zusje gegaan. Lindsey en haar papa. Vaak denken wij aan Dominique. We maken nu dingen mee met ons twee kindje. En dit is zo geweldig! Lindsey is inmiddels al zes maanden oud. En we zijn ontzettend gelukkig met haar. We vertellen Lindsey vaak, als er sterren te zien zijn, dat de felste ster haar zus is.

Het eerste verhaal “Mijn Sterretje Dominique” kun je hier lezen.

Geschreven door: Daisy Holthuijsen.