De jeugd van nu is slordig, vies en ruimt niets meer op. Tenminste, dat is de strekking van een artikel dat in onlangs in de Volkskrant verscheen. Kinderen zouden niet meer doorhebben dat ze rommel maken of domweg weigeren om rommel op te ruimen. De enorm leuke, sociale, betrokken, originele kinderen van nu produceren namelijk een ongelooflijke afvalberg. Het ergste is dat ze deze berg keurig verspreiden over de plekken waar ze zijn geweest. Het afval ligt overal, behalve in de afvalbakken. Ze laten de troep vallen en merken van zichzelf niet eens dat ze dit doen. De troep opruimen is er niet bij: ‘Het is niet van mij!’ oreert de schrijver van het stukje. Ik begrijp wel wat hij bedoeld, maar ik denk dat het iets genuanceerder mag. Ja, er zijn kinderen die overal waar ze komen een vieze bende achterlaten. Maar er zijn ook kinderen die keurig opruimen. En dat geldt ook voor volwassenen. Ik zie geregeld een volwassene zijn asbakje even uit het autoraampje kieperen. ‘Mooi, dat is lekker opgeruimd’ , zie je ze dan denken. Dat ervaar ik toch even anders. Vooral als ik dezelfde volwassene daarna toevallig zijn of haar kind hoor verordenen toch vooral het lege, dichtgeknepen Wickypakje in de prullenbak bij de deur van de supermarkt te gooien. Eén iemand zei zelfs eens tegen diens zoon zijn kauwgum in een papiertje te wikkelen en in de broekzak te doen als er geen prullenbak in de buurt was. Ik had bijna voorgesteld aan deze meneer dat hij dat de volgende keer ook eens met zijn eigen peuken moest doen. Lekker; as en kapotgekauwde peuken in je broekzak. Een nieuwe rage waardig. Zelf probeer ik mijn kinderen te leren om hun rommel in de prullenbakken te doen die daarvoor bestemd zijn. Maar dan dien ik zelf ook het goede voorbeeld te geven. En ik geef toe dat ik ook wel eens een kauwgumpje uitspuug, zo moeder natuur in. Niet netjes, nee, maar ik sta er domweg niet altijd bij stil dat ik ook even kan wachten met uitspugen tot ik de kauwgum ergens anders kan doneren. Hm. Dat zet aan tot denkwerk. In het artikel in de Volkskrant vond de schrijver het belachelijk dat kinderen ook niet de moeite namen om elkaars rommel even op te ruimen. Vanaf welke leeftijd denkt de schrijver dat kinderen zoiets spontaan doen dan? Ik heb nog nooit een driejarige gezien die de rotzooi van een ander kind vrolijk ging opruimen; laat staan zijn eigen rommel. Tenminste niet zonder enige aansporing. Van een puber mag je zoiets misschien wel verwachten, maar is dat realistisch in een maatschappij waarop steeds wordt gehamerd op ‘ik, ‘ik’, ‘ik’, en nooit ‘die ander’? En wat ik van veel jonge ouders hoor; als je een onbekend kind op diens rommelgedrag aanspreekt, krijg je vrijwel meteen een grote mond terug. Het is een bepaalde generatie kinderen die puur het product zijn van hun opvoeding; de opvoeding die gegeven is door kinderen die uit ouders geboren zijn die zelf de laissez-faire methode hebben ondergaan. Misschien hadden we in de oertijd moeten verlangen van ons eigen soort dat we álle botten en restanten van de mammoet nog vóór het eten zouden opruimen. Misschien dat we dan nu niet zaten opgescheept met pubers die een papieren bekertje niet wensen op te rapen.