Relaas van een MOE-der
Heb je even?!
Wederom van Die orde, dus weet waar je aan begint….

Wieowie was ’t, die mij vorig jaar waarschuwde voor al die slapeloze nachten nu er weer een kleintje in huize Fransen bij zou komen?!
Nou, diegene moet maar geen weddenschappen af gaan sluiten want in z’n hele (oké, nog maar zeer korte) leventje heeft ons kleine ventje ons welgeteld één hele nacht onze slaap ontnomen! En dat was uitgerekend ook nog eens de nacht dat-ie was geboren. Nee, hier absoluut geen klachten over onze jongste telg!
Evengoed ‘Knock-on-Wood’, want ik ben er eigenlijk vrijwel zeker van dat voordat-ie achttien is, óók Brent ons menig slapeloze nacht zal hebben bezorgd. Maar dat is voor later, als-ie de respectabele leeftijd van z’n grote broer en zus heeft bereikt.*ZUCHT*

Bij dezen hèt recept voor een Brakke nacht!
En die zou lang niet zo erg zijn geweest als ik de voorgaande drie nachten wèl goed zou hebben kunnen slapen. Helaas was ’t me niet gegund om een energiebuffer op te bouwen, wat vannacht dus resulteerde in een Superchagrijnige mama!

Men neme:
(en de ietwat preuts aangelegde lezer moet ’t eerste ingrediënt maar even overslaan)
a.Een BloedGeile vent.
Nou, verder hoef ik ’t niet uit te tekenen, denk ik. No Problem: dat appeltje is zo geschild, So far So Good en nu maffen.
b.Nèt voordat ik definitief in Dromenland ben verzeild, begint het: ‘Mmmjjiieeeuuuww!’
Aaaaarrrghhhh! Nee hè!
MUSKITO ATTACK!

Lampies aan en op jacht! (Dit herhaalt zich ongeveer drie keer want die ene heeft ook altijd z’n hele familie meegenomen naar onze slaapkamer)
Wáárom is er nou nog nooit een gen uitgevonden waarmee we ervoor kunnen zorgen dat die beesies licht geven in het donker?! Buiten het feit dat ’t best wel een mooi gezicht zou zijn, scheelt ’t je uren (en dus ook kostbare slaapmomenten!) zoeken naar die krengen! Ze lijken ook elk jaar slimmer te worden (mutatie ten top!). Gaan ze op van die plekken zitten waar je ze nooit ziet. En àls ze al op iets wits gaan zitten dan is ’t mijn trouwjurk. Fuck, je wilt natuurlijk geen nare vlekken op dat ding dus ’t beesie is voorlopig van een wisse dood gered.
 
Maar van uitstel komt geen afstel. NO WAY! Ik weet dat hele vogelkolonies leven op die krengen maar enig ander nut hebben die beesten ècht niet dus die 3,4,5 die ik dan vermoord maken voor de ‘Survival van de SpreeuwMeeuw’ ook niet meer uit!
Goed, Mission Completed. Nu kunnen we dan eindelijk echt gaan slapen. Toch?
Dat had je gedacht!
We zijn nog maar bij c: Ben ik wederom bijna vertrokken, hoor ik de deur van Tijn en Serra’s kamer opengaan.
Nee hè. Net doen of ik in een coma lig heeft weinig nut, want als Tijn roept dat-ie een poepie heeft gedaan en manlief ècht in coma ligt (àls die toch ook maar deed alsof hè) heb je eigenlijk geen keus! Tja, in de wetenschap dat Tijn zal blijven roepen ga ik er maar naartoe, maar mijn humeur is nu al beneden Zero Celsius.
Billen afgeveegd en tussen neus en lippen door meldt hij ook even dat hij een ‘auwbuik’ heeft. Ik zie de werkelijke nachtmerrie al voor me. Dadelijk gaat hij nog kotsen ook! De badkamer uitlopend dirigeer ik hem met zachte hand naar z’n kamertje en zeg dat het wel mee zal vallen. Ondertussen heb ik mijn fingers crossed!
En wie komen we daar tegen op de overloop? Juist ja. Onze minipopstar (dit als kleine verwijzing naar ’t filmpje met haar optreden op mijn hyvespagina = ander onderwerp Moon!).
Serra dus, mèt een mededeling in een heel klein piepstemmetje: ‘Onweer…’
Wat nou onweer? Tijn en ik kijken elkaar aan, wij hebben niks gehoord hoor! We zijn even stil en horen ècht niets. Miss Dramaqueen weet ’t echter zeker en ’t pieperdepiep wordt nu echt luider. ‘Sssssssst! Papa slaapt!’ Voordat ik nu echt als een harteloze moeder overkom: iedere andere nacht zou ik haar even lekker hebben geknuffeld en hebben gezegd dat het wel meevalt, maar ik kòn ’t niet opbrengen! In mijn ogen (oren) was er ècht in de verste verte géén sprake van ook maar één minuscuul onweerbuitje! En ’t peil van mijn humeur zou bij menig IJsmeester in Friesland de elfstedenkoorts al danig hebben aangewakkerd! ‘Maar ik ben bang’, probeert ze nog. ‘Nergens voor nodig, hop slapen!’
Iedereen ligt weer in ’t nest, dus de lampen gaan uit.
d. Amper één minuut nadat ik het lampje naast m’n bed heb gedoofd hoor ik heel in de verte een dof gerommel. Onweer.
Ik heb amper tijd om me te realiseren wat dit tot gevolg zal hebben al is dat niet eens zo moeilijk voor te stellen. Ze tellen wel eens de seconden tussen de flits en de (bijbehorende) donder, om te weten hoever een onweersbui nog verwijderd is. Nou, in huize Fransen geldt; tel maar de seconden tussen de donder en ’t moment dat je kids naast je bed staan te jammeren.
Dan weet je dat ’t (althans voor hen) dichtbij genoeg is! En dan kun je praten als brugman dat er niets gebeurt, maar ’t helpt allemaal niks. Het enige dat de bange muisjes willen is bij jullie in bed! Ik wil best mijn kindjes troosten maar buiten het feit dat ik (en André ) van mening ben dat je dan juist hun angst bevestigt door ze bij je in bed te nemen; 2 volwassenen en 2, al best wel grote koters in een bed van 1.80 m breed staat zonder twijfel ook garant voor een verder slapeloze nacht!

What to do?
Ondertussen zwelt het onweer nu ècht wel aan mèt bijbehorende windvlagen en hoosbuien. ‘Het regent!’ roept Serra. (‘Ja duh!! Dáár ben je toch niet bang voor?’)
Gelukkig – voor z’n eigen gezondheid! – is André inmiddels ook wakker.
Na een dikke drie kwartier over en weer pogen om Serra en Tijn toch ècht in hun eigen bed te laten slapen zijn we ’t helemaal beu. En vooral MOE!
Les nummero Uno: Nooit toegeven aan je eerder gestelde eisen, maar in die opvoedprogramma’s gaat zo’n nanny tegen vijven lekker naar huis. Hoe jij zo’n nacht, met behoud van nachtrust èn principes door moet komen…No body Knows!

Uiteindelijk heb ik, na veel gesteggel de volgende, gulden middenweg ‘gekozen’. 
Serra was met geen stok meer uit ons bed weg te jagen. Tijn is, wat onweer betreft, uit stoerder hout gesneden dus die wisten we over te halen om toch maar lekker weer in z’n eigen bedje te kruipen. Voorwaarde die door meneer werd gesteld hebben we eigenlijk ook maar als enige werkelijk oplossing direct aanvaardt. Papa ging bij Tijn in Serra’s bed slapen. Hij was toch al uit z’n eigen bed gejaagd en ’t meissie kroop nog eens lekker dicht tegen haar mama aan!

Vanmorgen om 6.20 uur ging de wekker en ik heb ‘m nog nooit zo snel uitgejenst! Stel je voor dat er één wakker van zou worden! Ik liep toen zo stil mogelijk naar de slaapkamer van Serra en Tijn om daar manlief met een zachte handaanraking wakker te maken, en ’t lukte warempel ook nog. Nu wèl!? (Zie je wel dat hij licht slaapt?)
Heel zachtjes sluipt hij naar beneden, want Tijn is ’s ochtends vroeg wel een lichte slaper en bij ’t minste of geringste geluid plingen zijn oogies open voor een nieuwe dag. Nieuwe Ronde Nieuwe Kansen mentaliteit.
Maar het lukt, en ik kan ook weer heel zachtjes terug in mijn bedje kruipen zonder dat Serra er wakker van wordt. Pfffff

Helaas niet voor lang. 7.00 uur
Het jochie, waarvoor we vorig jaar gewaarschuwd werden dat hij ons weer slapeloze nachten zou bezorgen maar deze nacht heerlijk heeft liggen tukken en niet één kik heeft gegeven!

(‘Brent is ook niet bang voor het onweer!’ zei Tijn vannacht tegen Serra in zijn broederlijke poging om haar angst enigszins te relativeren)
De stoere man is wakker en heeft honger.
Als ik op z’n kamertje kom geeft hij mij z’n mooiste glimlach! Daar kàn ik toch niet boos op worden? Al was mijn humeur nog niet boven vriespunt; de dooi is met die lach definitief ingetreden!

Geschreven door Simone Fransen