Stiekem wist ik bijna als enige dat de geplande keizersnede van Renate en Martijn eraan zat te komen. Ik had dus zeeën van tijd om oppas te regelen. Dat is wel eens even anders als een bevalling zich aankondigt. Bovendien was het ook nog eens onder schooltijd. Wat een luxe…..
Tot die ene – voor mij bekende – datum bezocht Renate wekelijks haar gynaecologe in de hoop dat haar baby zou indalen en zij alsnog een ‘normale’ bevalling op haar CV zou kunnen bijschrijven. Echter 21 maart 2013 kwam steeds dichterbij. Om 11.00 uur die ochtend melden Martijn en Renate zich op de afdeling gynaecologie, Vlietland Ziekenhuis te Schiedam. Het is bekend terrein. Martijn en Renate mogen zich al gelukkig prijzen met twee hele mooie zonen van 3,5 en 2 jaar (beiden dmv keizersnede geboren), dus als er ergens een PR gehaald moest worden, was het vandaag wel.

Twee weken voor dit alles was officieel vrij gegeven dat ik mee mocht naar de OK. Per mail kreeg ik strikte voorwaarden voorgeschreven. Zelf was ik nooit eerder op een OK geweest. De avonden voor dit bijzonder samenzijn speurde ik het internet af naar keizersnede of sectio ( Latijn).” Ohja en blijf vooral heen en weer bewegen op je benen”, was een goed advies. Dat voorkomt flauw vallen. Ik zag de koppen al voor mij “Fotograaf valt flauw tijdens keizerlijke bevalling”.

Enfin om 12.00 uur stond ik in de lift naar de tweede. Een lichtelijke kronkel in mijn maag deed mij terug denken aan het moment dat ik mijn rij-examen moest afleggen. Ik was zooo zenuwachtig…..
Op een heerlijk rustige private room ontmoette ik de a.s. ouders. Renate had ook ‘de kriebels’ en haar infuus zat niet prettig. Men neme de RODE knop; de oplossing tot alle problemen…. Ondertussen grapt Martijn al onze zenuwen de kamer uit en kijken ze beiden op van een voor hen ‘nieuwe’ zuster die de kamer betrad. Hé hallo, ben je nieuw hier, vraagt Martijn vrij direct. We hebben jou vorig jaar niet gespot….

Even voor 12.30 uur rijden we in polonaise naar de liften om ons naar de 3e etage te laten brengen. In een steriele, kale ruimte hijsen we ons in overalls en haarnetjes. Een aanzienlijk Teletubbie gehalte….
Terwijl Renate haar infuus krijgt, wacht ik in deze lege, koele kamer. Ik speel met de instellingen van mijn camera in de hoop dat alles goed komt….Naast mij zit een dame. Ze is in gesprek met een andere Teletubbie. Ook wordt er schoon gemaakt, maar ik mag gewoon op mijn stoel blijven zitten. Om 13.10 uur mag ik weer bij ze komen en een foto maken. Vervolgens gaat Renate weer naar een ander vertrek voor de ruggenprik. Ondertussen wacht ik met Martijn en twee kraamzusters tot we naar de heuse OK ruimte geleid kunnen worden. Hier dan wel een bekend gezicht van een zoon of twee terug….

Door een open deur tuur ik naar OK nummer 4. Daar gaat het straks allemaal gebeuren. Ik merk dat ik mij begin af te sluiten. Concentratie en spanning zijn met elkaar in strijd.
Dan worden we binnen geroepen. Nog niet in de OK, maar een voorkamertje. Er wordt uitgelegd dat we niet moeten schrikken. De bloeddruk van Renate kelderde en dat ziet er naar uit. Ze legt uit dat het nu weer okay is, maar we zijn bij deze voorbereid. Ik merk niet eens dat Martijn begint te zweten. Logisch, zijn vrouw wordt daar behandeld. Bizar gevoel, maar mijn emoties zijn op dat moment intern afgeschermd.
Om 13.31 uur sta ik dan eindelijk in die wel besproken OK. Renate ligt op de tafel met een groot schot halverwege haar borst. Ik zie dat de buik al open is. Ik kan niet meer omschrijven wat er allemaal door mij heen gaat. Ik krijg uitgelegd dat ik de blauwe delen niet mag aanraken. Sterker nog, houd een meter afstand. Ik heb keus uit drie krukjes om op te staan, zodat ik goed zicht heb op de geboorte. Tjonge wat een gastvrijheid in deze kritieke ruimte. Daar kan menig strandtenthouder nog iets van leren…
Hoe lang gaat het nu nog duren, draalt door mijn hoofd. Ik zie veel rood en glim. Een aardige dame legt uit dat dat de baarmoeder is. Voor mijn neus liggen de grootste tangen en scharen. Nooit eerder gezien bij Bart Smit.

Drie paar handen zitten aan de buik van Renate. Ongelooflijk hoe dat gaat. Om 13.33 uur zag ik een voorhoofd en daarna het hele koppie. De navelstreng zit om het hoofd. Binnen luttele seconden wordt de baby uit de baarmoeder gepeuterd, bekeken, navelstreng los gemaakt en dan hoor ik de woorden: “het is een jongen”. Om 13.34 uur houden ze hem nog keurig netjes voor de camera, bedankt !!! De baby vindt er niks aan en zet het op een krijsen. In diezelfde seconde wordt het doek naar opzij geschoven en wordt Martijn jr. getoond aan een apetrotse papa en mama. Helaas voor moeder en kind gaat de baby direct mee voor controles. Het zou fijn zijn als moeder en baby even samen kunnen wennen en bijkomen. Die geur en ontroering van vers gebakken baby is zo buitengewoon bijzonder….

Om 13.35 uur sta ik al weer buiten de OK met twee zusters en Martijn in kwadraat te kijken naar de checks die jr. moet ondergaan. Hij vindt het verre van grappig en plast tot 2 keer toe alle lakens nat. Dan krijgt hij een mooie blauwe must over zijn bolletje. Het is verbazend hoe mooi en puntgaaf Martijntje eruit ziet. Prachtig in het vet, krijst hij om zijn moeder. Ik bespeur weer emotie bij mijzelf, maar ook bij de vader. De spanningen van de OK en de hartslagdaling worden zichtbaar.
Ze geven Martijntje wat zuurstof en met het blote oog is te zien hoe in enkele seconden het hele lijfje goed wordt doorbloed. Waanzinnig…. Voor het personeel allemaal gesneden koek. Ik val van de ene in de andere verbazing. Vervolgens wordt het laatste eindje navelstreng weg geknipt door de zusters. Om 13.42 uur mogen we even terug naar de OK, zodat Renate haar zoon kan knuffelen. Geweldig zo een ontmoeting. Het is net een scene uit All You Need is Love. Dit tafereel duurt ook niet langer dan een minuut. Wij gaan met een gevulde couveuse terug naar de tweede terwijl we wachten op Renate.
13.53 uur: Terug op de kamer wordt Martijn gewogen. 3850 gr. schoon aan de haak en met een meetlintje meten we ca. 53 cm. Dan is het moment gekomen voor vader en zoon samen. Ik maak gelijk van de gelegenheid gebruik om een mooie minireportage te schieten van dit schitterende duo.

Gedrieën zitten we in stilte bij te komen van wat we het afgelopen uur hebben ervaren. Hij spreekt het niet uit, maar logischer wijs wil Martijn natuurlijk graag weten hoe het met zijn vrouw gaat. Na 3 kwartier wachten, krijgen we een seintje en mogen we naar de verkoever waar Renate uitslaapt. Dit is bijzonder, want meestal moet je wachten tot moeder terug komt naar de kamer. Ze wordt nog gepest door het blok van de ruggenprik. Dat blok moet langzaam zakken, zodat je gevoel in je benen weer terug komt. Bij Renate duurt dit wat langer dan gewoon. Dat is een nare ervaring, maar gelukkig gaat het snel beter als de mannen en ik de verkoever betreden. In de luwte van ons katoenen tentje wordt de baby gelijk aangelegd. Ook daarvan mocht ik weer foto’s maken. Niks is te gek vandaag…

Voor Martijn en Renate was het nu de tijd om samen’ het gebeurde’ de revue te laten passeren. Ook werd er tijd genomen om familie en vrienden te bellen met verblijdend nieuws. Rond 16.00 uur verlieten we de verkoever om terug te gaan naar onze kamer. Het fijne is dat je nog altijd alleen op een kamer ligt en zelfs de vader mag die avond blijven slapen.
Terug op de kamer wordt het Adam kostuum van Martijntje ingewisseld voor 3-delig. Als zijn naambordje aan zijn enkel wordt vast gemaakt, zet hij het koud op een gillen. Dan heerlijk terug bij zijn moeder met de geur van verse moedermelk. Dat maakt een hoop goed.
Echt zoooo bijzonder dat ik bij deze wervelende start van nieuw leven aanwezig mocht zijn.

Martijn en Renate, van harte gefeliciteerd!!! Echt kanjers van ouder. Bedankt dat jullie mij toe lieten bij dit uitgesproken moment.
Tevens wil ik het personeel van het Vlietland ziekenhuis bedanken dat zij zich bereid stelden

“Ik ben Astrid Grootscholten en moeder van drie kinderen en getrouwd met Leon. Ik ben sinds kort voor mezelf begonnen als geboortefotograaf. Jawel je hoort het goed, ik maak foto’s van bevallingen. Maandelijks kun je hier mijn ervaringen als geboortefotograaf in combinatie met mijn eigen moederschap lezen”.

Wil je meer weten over Astrid haar werk, neem dan een kijkje op haar site Astridgrootscholten.nl