Ik heb er over na gedacht, ik heb getwijfeld en ik heb het uitgesteld maar de knoop is ‘finaly’ doorgehakt. Ironisch genoeg ben ik uiteindelijk niet de persoon die de knoop doorgehakt heeft maar manlief, want als het aan mij lag zaten we nog in de denkfase. Geen beslissing is toch ook wel een besluit en als je er maar lang genoeg over doet, hoeft het, in dit geval, uiteindelijk niet meer.

Onze vijfde en tevens dus ook jongste kind gaat binnenkort naar de peuterspeelzaal, of zoals het tegenwoordig heet de voorschool. Ik heb me een hele tijd afgevraagd of we haar nou wel of niet moesten inschrijven. Zelfs een lijst met voor- en nadelen heb ik gemaakt maar desondanks kwam ik er niet uit. Of alle nadelen gegrond waren is een verhaal apart. Maar het lijstje werd serieus bij elk gesprek hierover tevoorschijn gehaald. De voordelen wogen weliswaar zwaarder maar de nadelen konden naar mijn inzicht niet verwaarloosd worden.

Haar aanmelding heeft dus plaatsgevonden. Uiteraard is het niet zo dat ze er gelijk heen kan, hier gaan enkele maanden overheen. Maar feit is dus dat ze aangemeld is. Enigszins blij dat het eindelijk gebeurd is en anderzijds een onwennig idee dat ik binnenkort zonder kind thuis ben. Na jaren thuis constant een kind in mijn bijzijn te hebben komt er anno 2013 een eind aan. Dat 2013 veranderingen met zich mee zou brengen wist ik natuurlijk wel, maar het gaat allemaal zo ontzettend snel. Tenslotte voelt het aan als of ik pas een jaartje geleden bevallen ben en niet alweer bijna drie jaar!
Deze moeder heeft het nogal moeilijk mee dat ook haar jongste telg het nestje gaat verlaten. De eerste stap naar de wijde wereld wordt hiermee gezet en dat roept de nodige gevoelens naar boven.

Vroeg of laat is ieder kindje eraan toe om haar/zijn intrede in de wijde wereld te maken en moeten wij moeders hen hierbij stimuleren. Dochtertjelief is het vijfde kind en heeft aan haar broers en zus veel gehad. Haar ontwikkeling is boven haar leeftijd, met name over haar spraakontwikkeling verbaas ik mij geregeld. Wat er allemaal uit haar kleine mondje komt, o ja wel.. praten kan ze zeker. Onze jongste is zeker niet op haar mondje gevallen en stiekem ben ik dan ook erg benieuwd hoe zij zich in een peutergroep zal gedragen. Thuis maakt zij de diensten uit en commandeert ze graag haar broers en zus. Alles moet zoals zij het wil en wanneer zij dat wil. Noem het maar verwend want dat is ze best ook wel. Toe aan uitdaging was ze al een hele poos, maar ik verkeerde blijkbaar nog in de ontkenningsfase.

Terwijl moeders in de ontkenningsfase zat, stond vaderlief gelukkig met beide benen op de grond. Naar eigen zeggen was het leuk geweest en moest dochterlief hoognodig de voorschool bezoeken. Het aanmeldingsformulier, dat zeker al een half jaar in de kast stof lag te verzamelen heeft hij eigenhandig ingevuld en bij de voorschool ingeleverd. Hiermee is een einde aan mijn ‘denkfase’ gekomen en is het wachten op een plekje op de voorschool begonnen.