Mijn naam is Monica, 25 jaar en moeder van een geweldig dochtertje Delilah, 14 maanden.
Voor ik zwanger werd, was ik nogal een feestbeest. Veel stappen en bijna iedere man die ik tegenkwam was “interessant”.
Ik had wel eens relaties gehad, maar die waren vaak ook al over voordat je het echt een relatie kon noemen. Mijn leven bestond het meest uit stappen en winkelen, en werken om dit te kunnen doen. Het was natuurlijk ook niet vreemd dat ik daardoor wel wat in de schuld kwam.
Toen kwam ik iemand tegen, ik kende hem al omdat hij een relatie had met een vriendin die ik kende van de middelbare school. Hij had ondertussen 2 kinderen met haar. Na een leuk gesprekje bleek dat hun uit elkaar waren en eigenlijk vond ik hem ook best wel intressant.
Een paar dagen later ben ik bij hem op visite gegaan en ook eigenlijk gebleven. In het begin was het erg leuk en gezellig, maar na 1,5 maand kwamen er al flinke ruzies. Op dat de dag dat ik mijn spullen naar zijn huis ging verhuizen heb ik een test gekocht, omdat ik toch wel “rare” dingen aan m’n lijf voelde… en ja hoor, hij was positief!
We waren 2 maanden samen en dus 1 maand zwanger!
In eerste instantie was hij heel positief! Het was wel snel, maar zeker gewenst!
Weer 2 maanden, en een hele hoop knallende ruzies later, ben ik bij hem weggegaan. Het bleek dat hij helemaal niet zo blij was als dat hij in het begin zei en we konden ook samen echt niet door 1 deur.

De periode daarna was heel hectiesch…
Mijn ouders en ik vonden het geen goed plan om weer thuis te komen wonen, dus belande ik in een soort “blijf van mijn lijf huis”, alleen dan een stuk milder. Mannen waren verboden op onze verdieping, maar voor de rest had je alle vrijheid.
Nouja… vrijheid… een kamertje van 4 bij 4, wel met eigen wc en douche gelukkig. En ook een hoop andere (aanstaande) moeders die in hetzelfde schuitje zaten.
Mijn eerste urgentie aanvraag werd afgewezen, omdat ik nog huurschuld had van een vorige woning. Dat kwam er dus op neer dat ik nog steeds op die kamer zou zitten als ik zou bevallen.
Doordat dat gebeurde, raakte ik zelf ook wel in een flinke dip!
Zo hard ben je aan het proberen om alles voor elkaar te krijgen, zodat je komende kind toch een redelijk normaal leven kan hebben en iedere keer als je 2 stappen vooruit gaat, val je er ook weer 1 terug!

Op 18 februari 2008 ging ik op weekelijkse controle bij mijn verloskundige. Alles was goed, maar ze wilde toch een extra echo, omdat ze het vermoeden had dat mijn baby een beetje te klein was.
Op vrijdag 22 februari, toen 37 weken en 6 dagen zwanger, was ik bij de gyneacoloog in het ziekenhuis. Heel de week vol met zenuwen gezeten en dan is dat moment daar… shirt omhoog.. broek wat lager… ijskoude gel op je buik…
Na heel wat onderzoekjes, meten en een CTG bevestigde hij dat ze idd wel klein was. Zonder veel uitleg werd ik naar huis gestuurd en moest de volgende dag terugkomen voor een CTG, maar ik hoefde me geen zorgen te maken hoor!
De dag erna kwam ik draaf opdagen en na 3,5 uur (!!!) aan de CTG gelegen te hebben, besloten ze me toch maar op te nemen, want het hartje had wat piekjes en daaltjes. Iets van 2 uur later kwam de gynecoloog lang en zei dat hij gel in ging brengen. Pas nadat hij dat gedaan had vertelde hij wat het was. Ik werd ingeleid! Ze vonden dat het wel tijd was, want ze konden haar gewicht beter in de gaten houden als ze niet meer in mijn buik zou zitten.
Ondertussen was het tegen 17.00 uur.
De uren daarna zijn slopend… bij iedere borrel, steekje, krampje denk je dat het is begonnen… maar nee hoor.. helemaal niks!
De volgende ochtend rond 9 uur hebben ze opnieuw gel ingebracht.. die had gelijk effect! nog geen uur later had ik al flinke krampen en weer een uur laten was ik ze al flink aan het wegpuffen!
Toen ik rond 15.00 uur persween kreeg werd ik naar de verloskamer gereden om m’n vliezen te breken, dat gebeurde een half uurtje later. Vanaf dat moment ging het erg snel…
Ik ging na het breken in een paar minuten tijd van 6 naar 10 cm ontsluiting! Ze probeerde in die tussentijd het hartslagje op het hoofdje te meten, maar ze kreeg het niet aangesloten. Ik mocht gaan persen! Eindelijk! Na 2 persweeen en een knip was daar mijn meisje, Delilah Destiny
Op 24 februari om 15.50 uur.
Ze woog 2000gram en meette 46cm.

Na 5 dagen ziekenhuis zijn we 2 weken naar mijn ouders gegaan om te kramen.
Maar daarna was het echt weer tijd om terug naar mijn “hok” te gaan.. dit keer moest ik het delen met mijn kind.
Mijn hulpeloze, erg kleine kind.
Op dat moment voelde ik me radeloos en hing iedere dag minimaal 5x met mijn moeder aan de telefoon: is dit normaal? hoe doe je dat? doe ik het wel goed?
Die momenten waren erg… dan mis je het het meest om een partner om je heen te hebben om dingen mee te overleggen, of je even een steuntje in de rug geeft.. maar vooral om de liefde die je dan voelt mee te delen!

2 maanden later werd mijn nieuwe urgentie aanvraag goedgekeurd en had ook vrijwel gelijk een huisje.
Toen Delilah 4 maanden was, na een maand klussen, zijn we erin getrokken.
Het heeft een hoop bloed, zweet en tranen gekost, maar het is gelukt!

En dan… dan ben je ineens alleen.. helemaal alleen met je kind. In de opvang had je de andere vrouwen in de gang nog… maar nu niemand waar je even aan kon kloppen voor een “bakkie”.

Nu bijna een jaar later gaat alles goed. Delilah is de gezondheid zelve, ik ben schuldvrij en helemaal in mijn rol als moeder!
Het is moeilijk om alleenstaand te zijn. Je hoort vaak vrouwen die zeggen dat het allemaal wel meevalt, maar geloof me, dat is niet altijd zo. Je mist iemand om je heen waar je direkt alles mee kan delen en kan overleggen wat het beste is.
Dagelijk kom ik wel dingen tegen waar je tegenaanstoot als alleenstaande moeder, maar sta ook vaak wel verbaasd over hoe er toch weer een oplossing voor te vinden is,
Het is moeilijk, maar we redden het wel, met veel hulp van buitenaf!

Dit wilde ik graag met jullie delen en ik hoop dat, mede door mijn verhalen, andere alleenstaande moeders weten dat het kan, hoe donker de wolken af en toe lijken te zijn, voor alles is een oplossing!

Groetjes
Monica