Ja, ik ben dus moeder. De trotse moeder van twee meiden van bijna 7 en bijna 10 jaar. Ze zijn het allerliefste wat er op deze aardbol rondloopt! Niet altijd natuurlijk… Het is eigenlijk best een wonder dat ik moeder ben geworden. Mijn eerste kindje kreeg ik pas op mijn 36ste. Daar zit wel een heel verhaal aan vast.

Ik ben opgegroeid als enig kind. Mijn ouders wilden graag nog een kindje, dat is helaas niet gelukt. Ze hebben het wel geprobeerd, bij het ziekenhuis gelopen hiervoor, en er is nooit aangetoond waarom dit niet lukte. Dit is inmiddels 47 jaar geleden, en ze hadden toen de techniek en wetenschap niet die ze nu hebben. Enfin, ik ben dus altijd alleen geweest. Het grote voordeel was tevens een nadeel: ik kreeg altijd alle aandacht! Ik hoefde nooit iets te delen. Maar als mijn ouders een chagrijnig waren, was ik de enige op wie ze dan konden afreageren. Niet dat ik ooit mishandeld ben hoor, tenminste, fysiek niet. Geestelijk… daar zijn de meningen nog over verdeeld, maar dat is een heel ander verhaal. In ieder geval hebben mijn ouders altijd een enorme druk op me gelegd dingen aan te pakken zoals zij dat zelf zouden doen. En dat proberen ze nóg steeds!

Verder ben ik helaas migrainepatiënt. Rond mijn 20ste is dit ontdekt, en heeft een grote invloed gehad op mijn leven. Vanaf mijn 20ste tot ongeveer mijn 30ste had ik hierbij nog regelmatig ‘flauwtes’. Ik had, zeg maar, uitvalverschijnselen. Hoe dit precies kon, is nooit helemaal duidelijk geworden. Ik heb héél veel onderzoeken gehad en wel is aangetoond, dat er in mijn hersens een stukje ‘ontbreekt’ door bijvoorbeeld zuurstoftekort tijdens de bevalling, ook dat is natuurlijk niet echt duidelijk. Ze hebben het destijds maar op ‘een vorm van epilepsie’ gehouden, op de bij deze ziekte behorende medicijnen reageerde ik namelijk het beste. Daardoor ben ik in het verleden in de WAO gekomen, zowel 100% als later ook gedeeltelijk. Voor mijn ouders was dat natuurlijk moeilijk om te zien, hun dochter die een beetje ‘gehandicapt’ door het leven ging, op zo’n jonge leeftijd. Vaak kon ik in die tijd niet meer dan in huis blijven, als ik de deur uitging was ik erg onzeker en wilde het liefst altijd iemand bij me hebben. Autorijden was al helemaal taboe!

Ik heb nooit echt een kinderwens gehad. Op mijn 28ste ben ik getrouwd en van hem wilde ik zeker geen kinderen! Hij was een lieverd hoor, eigenlijk meer een soort verzorger en maatje, en hij deed alles voor me. Ondanks dat hij wist dat hij voor mij niet de liefde van mijn leven was! Misschien had ik daarom geen nesteldrang? Mijn ouders vonden dat ik niet aan kinderen moest beginnen, in mijn ‘situatie’. En ach, die moedergevoelens bleven bij mij ook echt uit dus hoefde ik hier ook niet over na te denken. Trouwens, met de medicijnen die ik slikte mocht ik niet eens zwanger raken, dit zou funest zijn voor de ongeboren vrucht. Onderwerp afgesloten dus, lekker makkelijk.

Rond mijn 30ste kreeg ik mijn ‘ziekte’ goed onder controle, de symptomen werden minder erg, de medicijnen deden hun werk goed. Ik was ondertussen gescheiden, werd weer verliefd en hij bleek wel mijn grote liefde te zijn. Na een paar jaar begon, tot mijn grote verbazing, mijn baarmoeder ineens te kriebelen. Ineens wilde ik ook een droomgezinnetje! Dat had nog wel de nodige voeten in aarde. Medicatie moest worden afgebouwd en dit duurde toch een paar maanden. Daarna moest ik een tijdje ‘clean’ blijven om alle troep uit mijn lichaam te krijgen. We moesten afwachten hoe mijn lijf reageerde op een leven zonder medicijnen, tenslotte mocht ik niets slikken tijdens een eventuele zwangerschap en het moest natuurlijk lichamelijk wel te doen zijn.

Het viel allemaal reuze mee, dus doorzetten maar. En ja hoor, op mijn 35ste alsnog zwanger geraakt. De hele zwangerschap heb ik als een droom beleefd, ik zweefde echt op die roze wolk! Ik kon me er helemaal niets bij voorstellen, maar was intens gelukkig met mijn groeiende buik (eindelijk mocht die dik zijn!), het getrappel in mijn lichaam, mijn borsten die ineens begonnen te groeien (cupje magere A werd volle B, dus ik was blij!). Elke minuut van de zwangerschap genoot ik. Ik had geen last van misselijkheid, helemaal geen rare klachten of zo, behalve een enorme trek in pannenkoeken, haha. Ik kan gerust zeggen dat dit de gelukkigste periode van mijn hele leven, tot dan toe, was.

Toen mijn popje 1 jaar was, durfde ik langzaam aan een tweede kindje te gaan denken. Tenslotte wist ik hoe het was geweest om alleen op te groeien! Die tweede moest en zou er dan ook komen. Helaas ging dit allemaal wat moeilijker, ik had last van zéér pijnlijke eisprongen. Maar ik wilde zó graag, dat ik dagen voor mijn eisprong al aan de zware pijnstillers ging, want er moest natuurlijk worden gevreeën. Niet nodig om te zeggen dat dit echt niet leuk was, de seks was in die tijd vréselijk, het was echt even doorwerken. Dit heeft bijna 1 ½ jaar geduurd voordat ik weer zwanger werd. Wel heb ik tussendoor een buitenbaarmoederlijk zwangerschap gehad, waarbij ik in het ziekenhuis belandde met heftige pijnen (ik zat op mijn kop op de bank van de pijn!) en één van mijn eileiders eruit werd gehaald (daar zat het vruchtje in). Gelukkig, na al die toestanden is het alsnog gelukt, en na een voldragen tweede zwangerschap mag ik mezelf de trotse ‘eigenaar’ noemen van twee prachtmeiden. Nu is mijn gezinnetje compleet!

Geschreven door: Monique van Kuler