In de loop der jaren is het namen vocabulaire in ons land behoorlijk uitgebreid. Waar we ons vroeger nog beperkten tot Willem, Jan, Kees, Ellen, Marian en Maria hoor en lees je de laatste tijd steeds meer ‘vreemde’ namen.
Zelf weet ik nog goed dat ik jaren geleden een nichtje kreeg. Terry heette ze. Nou dat mocht niet van de ambtenaar van de burgelijke stand van de gemeente Bergen op Zoom. Mijn oom werd naar huis gestuurd met de mededeling dat hij maar een andere naam moest uitzoeken voor zijn dochter. Pas toen hij terugkwam met wapenfeiten dat Terry echt een bestaande naam was, ook voor een meisje ging de ambtenaar over stag.
Deze week zit ik met een aantal bladen op schoot. Ik verwonder me over de namen die ik daarin tegen kom. Waar wij het zelf nog keurig bij Bart en Martijn hielden vond ik mezelf al een behoorlijk buitenbeentje toen wij nummer drie Friso wilden noemen. Kon dat wel? Was deze naam niet slechts voorbehouden aan leden van het Koninklijk Huis en andere adelijke families. Nee, besloten wij. Het is een leuke stoere naam en die gaat het worden.
En nu lees ik een naam als Zen. Ik moet zeggen dat ik bij het horen van Zen toch heel andere dingen aan me voorbij zie komen dan een stoere knul. Ook lees ik Bickel, Fay, Vlinder, Zoë, Maas, Sky, Sterre, Bor, Raven en Taron. Dan denk ik. Wat bezielt die ouders? Denken ze er uberhaupt over na hoe hun kind zich voelt als het gaat studeren. Of hebben tegen die tijd al hun studiegenoten ook van die vreemde namen? Is de naam die wij nu vreemd vinden dan gewoon en de naam die wij jaren gewoon vonden dan vreemd geworden.
Is tegen die tijd de naam Kees geheel verdwenen. Komen we dan nooit meer een Anne tegen. Natuurlijk heeft iedereen zijn voorkeur wat namen betreft. En misschien ben ik wel hopeloos ouderwets. Maar soms kan ik niet anders dan denken. Kon het niet even wat minder vreemd.