Ik ga hier niet de schijnheilige uithangen maarrrrrr het onderstaande ratelde vanmiddag zo uit mijn toetsenbord.
Ik zei vroeger altijd als ik zwanger raak/ben dàn stop ik!!!…..Jep….

Bij Serra (mijn oudste) heb ik de HELE zwangerschap gerookt en zelfs tijdens de weeën rookte ik als een ketter. Toen ik eindelijk na anderhalve dag naar het ziekenhuis mocht, was het enige waar ik aan dacht…juist…”hoe moet ik dan roken!?!?”
Tè errug voor woorden gewoon….We rookten al die maanden al niet meer binnen maar ikzelf, incl. Bolle Buik met daarin Serra, rookte stug door….DUH
Bij mijn tweede zwangerschap was ik heel resoluut….IK MOET STOPPEN !! En ik ben ook gestopt…ongeveer in de vierde maand ofzo. Op zich al een hele prestatie maar evengoed was ik niet gestopt omdat ik het echt zelf wou maar omdat ik vond dat het echt moest! Dààr zit ‘m ’t hele grote verschil. Dàn is het ook heeeeeeel moeilijk om vol te houden; je moet ’t zelf WILLEN en niet omdat het van jezelf MOET omdat er een kindje in je groeit! Dàt levert alleen maar stress op. Toen Tijn eenmaal was geboren ging ’t denk ik 3 maandjes goed….totdat er een megaFeest hier in de buurt was en ik mezelf maar niet gezellig kon vinden en vol zelfmedelijden de eerste de beste peuk die ik kon bietsen vol genot naar binnenzoog!! tja, toen was ’t hek weer van de dam…”ach..ben nou alweer zover afgegleden dan maakt ’t ook niet uit dat ik nu dat pakje koop” en zeg nou eerlijk; je wilt toch ook niet altijd van een ander roken (al is dat alleen al omdat die ander een ander merk rookt wat làng zo lekker niet is als wat jezelf altijd rookte) En zo was der natuurlijk heel snel een excuus geboren….en rookte ik weer als de schoorsteen van welleer.. DomDomDom

Na een tijdje (en dat was echt niet zolang) baalde ik alweer stevig dat ik zooooo dom was geweest en wenste ik dat ik toch überhaupt NOOIT met dat stomme roken begonnen was….op mijn 28ste notabene!!!(JaJa…dan klopt die rekensom bij mijn verjaardagstaart ook niet meer maar dat is een gevalletje-voor-de-oplettende-kijker).
Om een lang verhaal nog wat langer te maken;
vorig jaar om deze tijd was ik mezelf wel zo spuugzat en was ik serieus van plan om mezelf wel zo’n ontiegelijke schop onder m’n kont te geven om nu toch eens ècht eens en voor altijd te gaan stoppen!! Ik stopte ook…..bij elke sigaret die ik opstak en nadat ie op was weer uitdrukte om vervolgens na een stief kwartiertje(en dàn had ik ’t nog aardig gerekt!!) de volgende weer op te steken…….
Het was echt niet zo dat ik lichamelijke klachten had en misschien mag ik ’t niet zeggen maar soms denk ik dat ’t wellicht beter was geweest als ik ze wel had gehad….Maar goed; gelukkig had ik die niet maar evengoed vond ik des te vaker dat ik nu echt moest stoppen. Zie je wat ik tiep; “Ik Vond dat ik Moest stoppen”…..ipv…”Ik wilde echt stoppen”.
Die eerste zin klinkt veel dreigender en standvastiger maar dat zijn enkel en alleen de woorden. Stoppen met roken heeft met WILSKRACHT te maken; je moet het WILLEN !!
Voordat ik elke roker hier over me heen krijgt die wil stoppen maar waarbij ’t alsmaar niet lukt. Ik zal echt de laatste zijn die je veroordeelt; ik wéét hoe moeilijk het is maar ik zeg er tegelijkertijd bij; het is moeilijk maar zeker niet onmogelijk!! Je hebt PotDomme een hele bevalling doorstaan(en ja voor de 1 is dat makkelijker dan voor de ander maar goed) Je hebt en kind op de wereld gezet en laten we ook die zwangerschap niet vergeten; die was voor sommigen ook een ware hel….Dan zou je Niet kunnen stoppen?!?! Meiden; wie houden we voor de gek?! Natuurlijk kun je dat!!! Appeltje-eitje met 2 vingers in de neus!! Àls je ’t ook maar wilt!! En die laatste zin moet daar wel achteraan want als je ’t niet ècht-ècht-ècht WILT…dan is ’t bij voorbaat gedoemd te mislukken met als gevolg een zwaar gedeprimeerd persoon die nog 3 keer meer van zich zelf baalt dan vóór de stoppoging.
Nu krijg ik evengoed alle rokers over me heen omdat dit bovenstaande gelezen kan worden alszijnde dat ik nu helemaal anti-roken zou zijn. Pertinent niet waar; bewijs; mijn man was mèt mij gestopt alszijnde een actie van solidariteit. Heel mooi, heel lief en bewonderingswaardig maar ik had er bij voorbaat al een hard hoofd in. Let wel; we stopten dus samen; ik omdat ik het zelf wou en hij omdat íe vond dat íe ’t aan mij verplicht was om me in die stoppoging te steunen; dàt was dus niet omdat hij het zelf wou!!! Inmiddels is hij alweer ruim 3 maanden aan het roken en ik rook nog steeds niet. Nou zal ik absoluut niet mezelf op de borst gaan kloppen van “meid, meid wat geweldig!!”(héél klein beetje misschien). Ik heb ’t geflikt maar ik weet evengoed dat ik altijd een ex-roker ben en zal blijven. Hoezeer ik nu ook roep dat ik NOOIT meer wil roken….ik weet niet wat de toekomst voor mij in petto heeft. Ik zal er alles aan doen om die strijd in mijn voordeel te laten blijven maar ik kan me nu ook al hele scenario’s in mijn hoofd halen waabij ik HEEEEEEEL zeker weet dat ik de eerste de beste sigaret die ik tegenkom, desnoods uit iemands mond trek, en ‘m tot de laatste tabakskruimel zal oproken. Ik bedoel maar te zeggen; het feit dat ik nog immer niet rook wil niet zeggen dat ik gewonnen heb en André verloren zou hebben. Op dit moment was mij wilskracht sterk genoeg. In America hebben ze een gezegd; “It ain’t over till the fat lady sings”. Bij mij was die dame al wel aan ’t blèren en bij André is ’t nog stil; zijn wilskracht(op dit gebied) is nu nog net niet sterk genoeg maar ook dàt komt nog wel en dan tettert ze bij hem ook net zo hard in z’n oor!!
Waar een wil is, is een weg……je moet alleen ff je Tom-Tom ook goed instellen; en daar ben ik nu mee bezig….poging 2; kijken of dit trucje ook werkt op het gebied van afvallen…..

Goed; mijn Stoppen-met-roken-betoog is al lang genoeg en ook geensinds als zodaing bedoeld! Iedereen die rookt heeft daar zo z’n eigen reden voor. En als men gewoon wèl wil blijven roken/niet wil stoppen…prima…een tevreden roker is nog steeds geen onruststoker. Maar als je die stelling inneemt, weet dat dan ook van jezelf en onderneem dan ook maar geen poging…..je wordt er zoooooo depressief van als ’t wéér mislukt. Zoals ik net ook al zei; ik zal de laatste zijn die hem of haar hierop zou veroordelen.
Bij mij is er een derde (onverwachtse) baby voor nodig geweest om mezelf eindelijk te overtuigen dat ik ECHT wilde stoppen. Was dat kleine wonderlijke kadootje er niet geweest dan weet ik nog zo net niet of ik hier ditzelfde verhaal had neer kunnen tikken.
M N

Hééél af en toe mis ik wel mijn sigaretje maar ’t is eigenlijk meer ’t moment van ontspanning wat ik mis. Wat mij in ieder geval enorm heeft geholpen zijn mijn dinnetjes op de zwangerrrrrr-hyve (èn mijn Babybitescontacten)….Ik heb gewoon de ene verslaving voor de andere verruilt maar deze kost minder , is gezonder , gezelliger en vééééééél leuker !!!

Thanks mijn lieve kleine Gompie  (Brent) !!
geschreven door: Simone Fransen-Holtmaat