Momenteel gaan mijn dochter en ik door een waarom-fase. Zij door de 3+ waarom-fase en ik door de 3+33 waarom-fase.
Zowel voor een meisje van drie jaar als voor een meisje van zesendertig jaar, roept het leven veel vragen op. ‘Mam, waarom moet ik slapen?’ versus ‘Waarom kan ik niet één nacht gewoon lekker doorslapen?’ Of: ‘Mam, waarom moet je werken?’ versus ‘Waarom doe ik dit werk ook alweer?’
Als meisje van drie jaar is er gelukkig altijd wel iemand in de buurt die antwoord kan geven op jouw dringende vragen. Of, die op z’n minst een antwoord kan verzinnen waar jij als driejarige genoegen mee neemt. Helaas gaat deze vlieger voor een zesendertigjarig meisje vaak niet op. Mijn (levens)vragen blijven meestal onbeantwoord. Wie weet er een antwoord op al mijn vragen of wil er desnoods een paar verzinnen voor mijn gemoedsrust en nachtrust?

Sommige vragen blijven altijd hetzelfde en kunnen eigenlijk nooit worden beantwoord… ‘Mam, waarom gaan mensen dood?’ Andere vragen komen pas als je moeder bent geworden en (denk je dat) er van alles van je wordt verwacht… Een perfecte moeder zijn, de perfecte vrouw, de perfecte collega, de perfecte buurvrouw en als het even kan ook nog de perfecte vriendin. Waarom eigenlijk? Waarom moet alles perfect? Waarom kan ik niet gewoon mezelf zijn en genieten? Waarom maak ik niet meer mama-tijd, bijvoorbeeld? Dan wordt het leven een stuk leuker en makkelijker. En kan ik me weer druk gaan maken over het antwoord op de vraag: ‘Mam, waarom komt er geen water uit een hijskraan?’

Lang leve de waarom-vragen van mijn eigenwijze peuter!

Geschreven door: Marloes de Haan (36), mama van Stella