“Mama, wanneer ga jij weer eens sporten?” vraagt mijn zoontje. “Eh sporten? Daar heb ik geen tijd voor.”
Manlief bemoeit zich ermee: “Hoezo geen tijd? Als je wilt kun je heus ’s avonds wel een keer gaan sporten. Als je dat wilt dan kan dat best.” En gelijk heeft hij, want als ik wil, als ik echt graag wil, kan ik daar natuurlijk tijd voor vrijmaken. Maar zelf ben ik daar (nog) niet aan toe. Ik ben nog steeds bezig met het wennen aan mijn nieuwe weekritme. Een nieuw weekritme waarin ik behoorlijk wat ‘vrije tijd’ heb moeten inleveren. En dan is die vrije tijd nog niet eens de tijd die ik aan mezelf besteed, maar inderdaad, de tijd die je kwijt bent aan de boodschappen, het geregel, de afspraken bij ziekenhuizen, de bezoekjes aan een postkantoor. En als je dan per ongeluk even thuis bent zijn er altijd wel weer telefoontjes te plegen om diezelfde afspraken weer te verzetten, nieuwe te maken of anderszins. Kortom, ik moet er nu nog even niet aan denken om in de avond vrolijk huppelend naar een sportschool te gaan. En zo gaat de (inmiddels) discussie dus verder:
“Je weet zelf ook wel dat ik elke avond bezig ben. Of ik sta de was te doen, of ik sta te strijken en anders ben ik wel de administratie aan het wegwerken.” “Ja, maar je bent niet de enige die wat doet!”.
Pardon? denk ik. “Het is zo net alsof ik de hele tijd op mij reet zit”, volgt nog. Hierop ligt een antwoord klaar op het puntje van mijn tong, zó gretig om naar buiten te gaan, maar ik kan het nog net wegslikken.
Want dat is niet eerlijk. Want ja, hij doet best wel ‘wat’.
Maar dat ‘wat’ is ook precies wat helemaal verkeerd schiet. Dat ik niet de enige ben die ‘wat doet’ komt behoorlijk verkeerd binnen. ‘Wat doen’ omvat in geen geval mijn beleving met wat ik allemaal doe.
‘Wat doen’ geeft het gevoel alsof we allebei evenveel doen. ‘Wat doen’ is voor mijn gevoel het understatement van het jaar.

Ik ben een wraakactie aan het plannen. De komende weken strijk ik alleen mijn kleding en de kleren van de kinderen. Als manlief dan misgrijpt kan hij even zelf ‘wat doen’.
Dan doet hij maar net of ik naar de sportschool ben!