Afgelopen paar weken was het hier op Mommyonline erg rustig en kwam er ook geen artikelen online. Hier is uiteraard de nodige reden voor en deze is heel simpel: tijd en energie gebrek. Een newborn in huis vergt energie van je maar wanneer je kindje ook nog eens overprikkeld is en letterlijk geen moment alleen in bed kan liggen, krijg je met een ander soort vermoeidheid te maken. Het soort dat je hebt wanneer je een overprikkeld baby hebt die letterlijk continu in handen gedragen wilt worden.

Wat het betekent om een overprikkeld baby te hebben

Onze kleine dame is zoals je reeds heb kunnen lezen te vroeg geboren en moest hierdoor op de couveuse afdeling worden opgenomen. Hier heeft ze slechts 8 dagen gelegen maar het waren wel 8 dagen waarin ze aan veel prikkels blootgesteld werd. En deze teveel aan prikkels heeft afgelopen weken zich geuit in een kindje dat erg schrikachtig is en veel te veel huilt Nou is het heel normaal dat baby’s van het eigen armpjes schrikken maar bij onze kleine dame was het extreem. Haar armpjes gingen wild alle kanten op, krabde ze voortdurend haar gezichtje open en het ergste was nog wel haar gehuil, het gezicht die zij daarbij trok en het feit dat ze volledig in paniek raakte. Echt hartverscheurend! Haar gehuil was zo intens dat je zou denken dat haar iets vreselijks werd aangedaan. Het was het type gehuil dat mijn moederhart keer op keer brak en mij enorm bezorgd maakte.

Slapen was voor onze kleine dame opzicht geen probleem, mits ze in mijn armen lag of ingebakerd was. Daarnaast sliep ze in het grote bed. Haar even in bed leggen resulteerde altijd wel in een brullende kindje. Je kunt je dus wel voorstellen dat haar van een schone luier voorzien of in badje doen absoluut geen pretje was. Ik zag er ook steeds vaker tegenop om deze handelingen bij haar te verrichten. Absoluut niet zozeer omdat ikzelf er moe van werd maar meer omdat ik het enorm zielig voor haar vond. Ze raakte keer op keer helemaal overstuurd. Uiteindelijk moest ik haar wel half ingebakerd verschonen en haar minder vaak in bad doen. Bezoek ontvangen of met haar naar buiten gaan (buiten haar ziekenhuis afspraken) deden we niet. Zelfs in de woonkamer met haar zitten was uitgesloten. In de wipstoel raakte ze overstuurd. Iedere extra prikkel was voor haar teveel en dat merkte we al te goed aan haar gedrag. Met uitzondering van badderen gebeurde alles omtrent haar in de slaapkamer en was huid op huid contact de beste oplossing. Dit heeft ons enorm veel ellende bespaard.

Haar inbakeren hielp grotendeels totdat de hittegolf zich aandiende. Vanaf dat moment was inbakeren geen oplossing meer maar een last. Onze kleine dame had last van de hitte en zat helemaal onder de hittepuistjes. Toen het geborgen gevoel dat het inbakeren haar gaf kwam te vervallen was het voor ons nog zwaarder. Grotendeels van de dag droeg ik haar in mijn armen of sliep ze op haar buik terwijl ik bij haar in de buurt bleef. ’s Nachts was dan ook het zwaarste omdat ik haar niet op haar buik kon laten slapen. Een baby zonder toezicht op de buik laten slapen wordt in verband met wiegendood zwaar afgeraden. En door mijn vermoeidheid sliep ik, wanneer ik de kans heb, dieper. Op haar rug slapen, zonder inbakeren, was geen optie want dan veranderde onze lieve dame in een brullende angstige kindje. De meeste slaap kreeg ze dan ook wanneer ze op mijn borsten of dat van haar papa lag. Dan ging het slapen prima en sliep zij heerlijk uurtjes achter elkaar.

De weken gingen voorbij en de vermoeidheid nam bij mij toe. En dit was aan mijn energieniveau te merken. Er zijn genoeg dagen geweest waarbij ik tijdens het kolven gewoon in slaap viel. Het is omdat mijn kolfapparaat na ruim 30 minuten kolven zichzelf uitschakelt, anders zouden mijn tepels er slecht aan toe zijn. Het was iedere dag, maar vooral nacht, maar afzien hoe deze zou verlopen. We hebben goede nachten gehad maar zeker ook nachten waarin ik mij even geen raad wist. Nachten waarin dochterlief maar bleef huilen en huilen. Dat ze zelfs op de buik niet kon slapen. Zo gebeurde het vaak dat ik twee uur in de nacht nog aan het bedenken was hoe ik haar stil kon krijgen terwijl ik tegen mijn eigen slaap vocht. Ik ben er zeker niet trots op maar er zaten nachten tussen dat ik gefrustreerd raakte. De combinatie van een huilende kind dat moeilijk te troosten is en vermoeidheid doet midden in de nacht iets met je. Dan is het goed te beseffen dat ook hier een einde aan komt.

Het heeft even geduurd maar inmiddels gaat het langzaam de goede kant op. Dochterlief is niet meer zo extreem schrikachtig en raakt ze minder snel in paniek. Slapen doet ze nog steeds het beste op haar buik. Ze is echter ontspannender en lacht veel vaker. Daarnaast kan ze gelukkig ook meer aan. Ik ben al een paar keren met haar naar buiten geweest en zelfs naar de stad! Ook is ze vaker in de woonkamer en maakt ze contact met haar broers en zussen. Ik kan haar bijvoorbeeld nu ook even snel op haar rug op bed achterlaten om te gaan plassen, zonder dat ze de buurt bij elkaar schreeuwt. En ook kan ik haar zo nu en dan voor even in haar wipstoel zetten. De afgelopen weken was zowel voor ons als voor haar zwaar geweest en we zijn blij dat het nu stukken beter gaat. Dat we meer van haar kunnen genieten en zij zich prettiger voelt en meer aankan.

Liefs,
Nicky

Volg jij mij al op Instagram?