Het is juist misschien maar goed dat je niet weet waar je aan begint wanneer je aan kinderen begint. Van niets anders zou je als moeder zó graag een langdurige handleiding willen hebben. Je kunt van te voren alles nog zo goed doorspreken, zo goed bedenken, van jezelf denken dat je je normen, waarden, behoeften, ideeën en handelswijzen met betrekking tot kinderen wel weet, maar niets kan je voorbereiden op het echte werk. Want zodra je baby er is begin je mee te groeien en net zoals je kind groeit, groei jij mee. En juist hierdoor kom je jezelf tegen, je partner, je eigen verleden en alle ups en downs die erbij komen kijken. Je komt er achter dat je toch vanuit je eigen patronen handelt, ook al neem je jezelf toch zo streng voor dit anders te doen of niet te doen. En dit geldt niet alleen voor jezelf maar ook voor je partner. Je leert elkaar pas écht kennen als er een gezamenlijke, levenslange verantwoordelijkheid bij komt. En dit kan zowel positief als negatief uitvallen. Eens te meer zul je er achter komen dat je naast je ouderschap ook aan jezelf en je relatie moet blijven werken. Juist je relatie, want als er iets snel in het slop raakt zodra een baby zich aandient, dan is het alles wel wat jullie als partners ooit bij bij elkaar heeft gebracht. Niet voor niets knallen veel relaties kapot in de eerste tropenjaren van het ouderschap. Maar toch is het zo ontzettend de moeite waard. Dat eerste (oog)contact, de eerste geur, het handje dat vol vertrouwen in jouw hand wordt gelegd. De eerste tranen, de eerste lach, de eerste keer van alles: het is zo ontzettend vullend in je leven. Je moet er wél aan toe zijn. Durven de verantwoordelijkheid aan te gaan en op je te nemen. En zodra de eerste stapjes zijn gezet is er voortdurend een mijlpaal waardoor je je realiseert dat je steeds weer opnieuw moet leren loslaten. Dit betekent dat je op een bepaalde manier jezelf iets meer moet wegcijferen ten gunste van je kind. Jij hebt de verantwoordelijkheid gekregen om een nieuw leven op de wereld te zetten en deze te begeleiden naar de volwassenheid op een manier die zowel jezelf als je kind siert. Zolang je kind het zelf nog niet kan, zul jij altijd de meest wijze, de verstandigste en de verzorgende moeten zijn. Je kind zal in al zijn of haar onschuldige egoisme álles van je verwachten, eisen, willen en hier ook recht op hebben. Denk nooit dat je alle wijsheid in pacht hebt. Of dat je alles kan of dat jouw manier dé manier is. Maar onthou wel dat je niet meer kan doen dan je uiterste best. Dan kun je jezelf ook niets verwijten. Want ook jij als moeder bent maar een mens. En dat mag je nooit vergeten.

Kitty de Hesse (1974) is de trotse moeder van 2 kinderen, Tiaro en Amber, en gelukkig getrouwd. Volgens haar echtgenoot, met wie ze alweer vijftien jaar samenwoont, is Kitty alleen maar stil als ze een boek leest, want ze houdt bij tijd en wijle zelfs tijdens haar slaap hele gesprekken. Al die woorden en gedachten die zich continu in haar hoofd vormen zet ze graag op papier.