Hoe goed kun je je op het ouderschap voorbereiden en wat kun je allemaal verwachten? Dat kan niemand je precies vertellen want tenslotte is ieder kind uniek. Wel kunnen we je een beeld geven van wat je allemaal te wachten staat want ook jij zult vroeg of laat ongetwijfeld onderstaande punten herkennen.

Het eerste wat je moet proberen te doen is: Leren Loslaten. Je blinkende wastafel, je smetteloze, kras- en vooral speelgoedvrije houten vloerdelen, je onbevlekte suède bank en je glazen salontafel zullen na de bevalling binnen de kortste keren gemetamorfoseerd worden in een eldorado bestaande uit vlekken en kruimels, als gevolg van plakranja, jamsporen, broodbeleg, kleefvingertjes, koekresten, vertrapte smarties, geplet vruchtenhagel, bellenblaasranden, kleistukjes, lijmoverblijfselen en modderpoelen. Met name wanneer er zeven dagen in de week gestadig in huis geleefd wordt, en je nakomelingen hun sporen dus niet in het kinderdagverblijf of bij opoe achterlaten. Laat Dat Los. Je kunt je eraan storen, maar beter is het om dit gewoon te accepteren. Het hoort erbij.

Wat er ook bij het Leren Loslaten hoort, is dat je moet beseffen dat je je kind niet overal tegen kunt beschermen. Monteer traphekjes, plak tafelhoekjes, gebruik een autostoeltje, zet je kind in de riemen en berg je schoonmaakmiddelen en medicijnen goed op achter slot en grendel. Helemaal goed! Maar wordt alsjeblieft geen typische hyperouder. Kwetsbaarheid vermijden máákt kinderen juist kwetsbaar. Leer ze liever met risico’s om te gaan, dan ze angstvallig te vermijden. Als een kind uit een klimrek valt en een knie schaaft, dan zal het volgende keer beter opletten. Wanneer het vallen echter geen pijnlijke consequentie heeft, loopt het kind het gevaar het gevaar niet meer te leren zien. Veel kinderen van hyperouders gaan ofwel geloven dat ze niets zelf kunnen, of juist dat ze onoverwinnelijk zijn. Doordat ze geen blauwe plekken hebben opgelopen, noch op hun lijf, noch op hun ziel, hebben ze een verstoord zelfbeeld gekregen. Hun ouders hebben de fout gemaakt zich niet in te zetten voor het begeleiden van de moeilijkheden van het leven, maar vooral op het vermijden van die moeilijkheden. Hyperouders redden hun kind nog voordat het in problemen is. En dat is precies het probleem. (bron: SAW DC 16 Overbescherming doet kinderen geen goed) Kortom: opvoeden is loslaten. En groot worden gebeurt met vallen en opstaan.

Wapen je tegen bemoeizuchtige betweters. Je zult er onherroepelijk mee te maken krijgen; oma, opa’s, collegamoeders en iedereen in je omgeving weet precies hoe je je huilende baby moet aanpakken. Of je krijgt te maken met types die denken dat zeOprah herself zijn of de nieuwe Dr. Phil, omdat ze maar wat graag hun volmaakte opvoedkwaliteiten ongevraagd met anderen delen. Ze beweren dat ze nooit een slechte dag hebben, nooit een slechte nacht hebben, dat ze nimmer woorden hebben met hun levensgezel, nimmer chagrijnig zijn en hun kinderen immer vrolijk zijn en hun huis altijd blinkend schoon is. En berg je dan maar.‘Slaapt die van jou nu nog niet door? Die van mij al na twee weken. Misschien zou je eens moeten proberen om …’ ‘Dat ze zo snel doorsliep komt omdat we dit er wel even goed hebben ingestampt, als ik zie hoe andere ouders hun kinderen bij zich in bed nemen, nee, daar zal ik echt nooit aan beginnen …’ ‘En met twee jaar flanste ze zo een 100-stukjes-puzzel in elkaar, dan is het toch geen uitdaging meer hè? … Je zult begrijpen dat mijn dochter nog nooit een driftbui heeft gehad, want we hebben haar altijd gestimuleerd om … en ’s nachts? Oh nee, nóóit problemen mee gehad, daar zorgen wij wel voor … als ik jou was zou ik eens … een opleiding ingenieur lijkt ons wel wat, op zijn minst … haar vader is arts, dus haar intelligentie heeft ze niet van een vreemde … die computerspelletjes, dat is niets voor haar, zij speelt veel liever piano … oh, en ze speelt zó lief met andere kinderen, echt enig …’ Trek je daar niets van aan, tenzij het om iemand gaat naar wie je graag luistert. Hoor de goedgedoelde adviezen en het gepoch aan, maar doe er alleen iets mee als je zelf denkt dat je er iets mee kunt. Luister vooral naar je eigen gevoel.

Zorg voor voldoende spenen. Spenen zijn als sigaretten: als je er eenmaal aan begint, kom je er nauwelijks nog van af. Je kunt er natuurlijk ook voor kiezen nooit aan spenen te beginnen. Je wilt immers voorkomen dat je ’s nachts herhaaldelijk een speen in je baby moet pluggen. Te veel gedoe. En je moet je kind uiteindelijk van zijn speenverslaving afhelpen. Maar als je kleintje geen speen heeft loop je wel het risico dat je kleine zijn duim gaat zoeken. En vinden. Dat is in eerste instantie handig, maar een eenmaal gevonden…Feit is dat van alle vierjarige kleuters 75% gestopt is met de speen. Terwijl slechts 5% van de duimzuigers is gestopt met duimen. Mocht je dus toch voor een speen kiezen, zorg er dan voor dat je een voorraad in huis hebt, want spenen zijn op den duur overal. Onder de bank. Tussen het matras en de bedrand. In een stofwolk onder de kast. Onder de bibs van je dreumes in de buggy. Zoek en gij zult nooit meer vinden.