“Weet je nog, mama, toen ik in jouw buik zat? Ik vond het daar fijn! Het was zacht en warm en ik was dichter bij jouw hart dan iemand anders ooit geweest is. Ik leerde je kennen, van binnen en van buiten. En nu ben ik hier. Nog altijd dicht bij je hart, maar fysiek meestal wat verder weg.

Terwijl ik in dat knusse nestje zat en mocht genieten van jouw gastvrijheid, nam ik me voor om voor jou te zorgen. Daar kijk je van op hè, mama? Jij dacht dat jij er was om mij dingen te leren, maar het werkt ook omgekeerd. Ik heb mezelf als doel gesteld om een nog mooier mens van jou te maken! Helaas heb ik één kleine handicap… ik ben communicatief nog niet vaardig genoeg om jou mijn boodschap mondeling over te brengen. Gelukkig heb ik daar wat anders op bedacht!

Lieve mama, je hoeft niet te schrikken hoor, maar ik vind dat je een heel vervelende eigenschap hebt. Jij gaat nooit zitten niksen. Je bent meestal met een heleboel dingen tegelijk bezig. Soms vergeet je zelfs waar je ooit aan begon. Ik wil jou graag laten inzien dat je veelal aan het rennen en hollen bent. Dat doe ik op mijn geheel eigen-wijze: ik aap jou na! Dan race ik en spring ik door het huis! Ik wil overal tegelijk mee spelen en klim overal op. Wie is er nou de stuiterbal?

Achteraf gezien vind ik het hilarisch hoe ik jullie zo ver heb gekregen om vier en half jaar lang iedere nacht talloze keren aan mijn bed te staan. Werkelijk alles hebben jullie uit de kast getrokken: consultatiebureau, methode Estivill, huisarts,  ziekenhuis en nog meer. Het mocht allemaal niet baten om mij de nacht volledig door te laten slapen. Keer op keer schudde ik jullie wakker. Tot het moment dat jij zelf je ogen opende en zag hoe jij je leven anders in kon richten. Goedemorgen moedertje van me!

Tot slot moet me nog iets van het hart. Ik vind het verschrikkelijk irritant dat mijn enthousiasme om iets leuks te gaan doen telkens wordt getemperd als het er nog geen tijd voor is. Weken, dagen of uren van tevoren vraag ik je of het al zo ver is. En jij antwoordt telkens: ‘geduld schatje, even wachten nog.’
Als het dan ein-de-lijk bijna tijd is om te vertrekken,  word ik wel eens afgeleid. Een miertje op de grond -binnen! Ja heus waar, dat verzin je toch niet!-, een plotselinge volle blaas of een schattig klein broertje dat mijn aandacht ook oprecht verdient vind ik op dat moment belangrijker dan mijn schoenen aantrekken. Vervolgens word je boos op mij: ‘we moeten gaan Tygo, schiet nou eens op! Waarom treuzel je toch altijd zo als we weg moeten’. Ik denk dan bij mezelf ‘geduld schatje, even wachten nog.’

Ja lieve mama, ik reflecteer wat jij doet –of als kind deed of wilde doen- om jou bewust te maken van je blinde vlek. Zo kan jij groeien! Noem me een spiegel, een fluisterkind, een na-aper of een stuiterbal wat mij betreft, maar houd daarbij in gedachten: ‘wat je zegt ben je zelf!’ 😉

Ik hou van jou! Kusje van Tygo”

Mijn spiegelkind Tygo (2008) laat me door middel van zijn gedrag of gezondheid zien, waar ik bij kan leren. Soms vind ik dat confronterend, maar meestal vind ik het een prachtig gebaar van hem. De beste coach aller tijden woont onder mijn dak en is altijd bereid om mij –zonder woorden- advies te geven over mijn persoonlijke ontwikkeling.

 Ben je ook benieuwd welke boodschap jouw kind voor je heeft? Deze methode staat bekend als ‘Fluisterkind’, ‘Presentchild’ of ‘Je kind als spiegel’ en kan worden vertaald door een kindertolk.

Ik ben Annemieke samenwonend en moeder van twee kinderen.
In mijn blogs zal ik schrijven over blauwe jurken, grijze pakken, high heels, groene vingers, lekkerbekken en natuurlijk het M-O-E-D-E-R-S-C-H-A-P (of een simpelere versie daarvan . Ik wens je veel leesplezier!