Sinds een paar weken gaat mijn zoon zo af en toe alleen op de fiets naar school. Ik heb er best mee in mijn maag gezeten en me ook verschillende keren afgevraagd of ik er nu wel goed aan deed. Hij is negen en in principe dus oud genoeg om zelf op de fiets naar school te gaan. Maar het probleem is dat wij nou niet bepaald naast de school wonen en dat hij toch zo’n kilometer of 4 moet trappen en minstens één drukke straat moet oversteken voordat hij er is. De bedenkelijke blikken van andere moeders helpen ook niet echt om vol zelfvertrouwen achter mijn besluit te staan. Het meest positieve wat ik tot nog toe te horen heb gekregen is de opmerking dat ze het heel dapper van me vinden. Dat woord dapper vind ik persoonlijk dan weer zo’n dubieuze term. Dapper klinkt nou niet bepaald alsof ze vinden dat ik een verstandige keus heb gemaakt. Dapper is zo’n woord wat je gebruikt als je iemand zijn besluit wel begrijpt maar wat je zelf in die situatie nooit zou hebben genomen. Net zoals je iemand vertelt dat je zijn outfit heel apart vindt maar zelf nooit zoiets aan zult trekken. Zo’n term die erg handig is als je, je werkelijke mening, uit politiek correcte overwegingen, liever voor je houdt.

Ondertussen heeft mijn zoon mij in positieve zin verbaasd. Hij blijkt het door mij in hem gestelde vertrouwen dubbel en dwars waard te zijn. Zonder dat ik hem daartoe heb aangestuurd is hij zelf al zo verstandig gebleken om die drukke weg middels het zebrapad over te steken. Heel verstandig, vooral ook omdat hij dat helemaal zelf heeft bedacht. En dat is hem nou juist de kneep bij Ruud, hij wil het zelf bedenken. Voor gekauwde kost is iets waar mijn zoon zich van nature tegen af probeert te zetten. Hij wil het zwarte garen zelf uitvinden want als iemand anders dat al voor hem heeft gedaan dan is de lol eraf. Ruud is een jongen die het nodig heeft om los gelaten te worden en zodoende de kans te krijgen om uit eigen ervaring en van zijn eigen fouten te leren.

Hoe dan ook, ik ben trots op mijn zoon en ook een beetje op mezelf omdat ik me, door al die bedenkelijke blikken en dubieuze complimenten, niet van mijn stuk heb laten brengen. Ik had het idee dat Ruud behoefte had aan een stukje eigen verantwoording en vertrouwen van zijn moeder. Ik heb ervoor gekozen om die verantwoording en dat vertrouwen op deze manier gestalte te geven en andere moeders hadden het wellicht op een andere manier gedaan. Maar soms moet je, je eigen pad kiezen ook als dat pad haaks staat op al die goedbedoelde adviezen van al die goed bedoelende mensen. Niemand kent zijn kind immers beter dan zijn eigen moeder en zij weet gevoelsmatig, beter dan wie dan ook, wat het beste voor hem is.