Vorige week heb ik mijn nieuwe contract getekend.
Een franchisecontract wel te verstaan. Dus straks ben ik niet alleen een werkende moeder, maar heb ik ook m’n eigen éénmansbedrijfje.
Al bijna een jaar ben ik bezig met de opleiding tot rijinstructeur (eigenlijk rijinstructrice, maar ik ben niet zo feministisch en bovendien krijg ik dat woord bijna mijn mond niet uit zonder te struikelen over m’n eigen lap tong!). Een opleiding die eigenlijk maar een maand of 8 zou duren, loopt door gerommel bij de opleider en twee keer zakken voor een examen al flink uit.
Maar waarschijnlijk is het begin volgend jaar dat ik echt van start ga.
Best eng, aangezien ik dan al 3,5 jaar thuis heb gezeten met m’n meid en na talloze uitzendbaantjes daarvoor nu dus echt mijn eigen ding krijg!
Ik krijg de naamsbekendheid van het grote bedrijf waar ik onder ga rijden, maar op het dakbord komt mijn eigen naam. De auto die geleaset word staat op mijn naam, ik moet me inschrijven bij de KvK en heb een accountant tot mijn beschikking. Krijg allemaal extra cursussen om ook echt als zelfstandige te kunnen functioneren en alles draaiende te kunnen houden zonder al te veel problemen. Kortom: mijn eigen kleine bedrijfje!

Ik had nooit gedacht op mijn 26e dit te hebben… eerlijk gezegd had ik nooit gedacht een eigen bedrijf te hebben. Dit doe ik voornamelijk om het inkomen. Werk ik voor een baas, dan hou ik per maand nog minder over dan dat ik nu krijg aan uitkering en toeslagen. Zoals elke Hollander zou beamen: geld is geld en elke euro is er één! Door het franchisen verdien ik straks een bedrag waar velen jaloers op zullen zijn.
Dan kan ik eindelijk eens een rekening openen voor mij dochter en wat bij elkaar sparen voor haar, voor als ze straks 18 is. Kan ik eindelijk eens een dagje Efteling doen zonder de rest van de maand te moeten beknibbelen. Kunnen we eindelijk eens wat dromen waar gaan maken en op vakanties gaan naar landen waar ik zo graag ooit eens naartoe zou willen! Het is ook wel erg fijn dat ik mijn eigen tijden in kan delen.
Dus ik kan zorgen dat ik iedere dag tussen de middag vrij ben om te lunchen met m’n kind of juist doorwerken zodat ik ’s middags wat eerder thuis ben.

Het is natuurlijk niet allemaal zo rozengeur en maneschijn als dat ik het nu doe geloven. Ik zal ook een hoop moeten compenseren: niet meer iedere dag, de hele dag met m’n meid kunnen zijn, ik zal nooit loonsverhoging krijgen, vakantiegeld moet ik zelf bij elkaar sparen, de weken dat ik vakantie neem moet ik wel financieel kunnen overbruggen aangezien ik geen baas heb die mij vakantiedagen kan geven en vooral: Het word keihard werken!
Het luilekker-leventje waar ik nu van geniet is over. Straks ben ik een werkende vrouw. Niet alleen tijdens werkuren in de auto, maar ook nog een paar uur thuis om de administratie op orde te houden.

Maar ik heb het er allemaal voor over. Ik ben dalijk een vrouw, een moeder, die echt wat op kan bouwen voor haar kind! Ik heb een hele lieve vriend, maar ik zou het ook helemaal alleen kunnen. Financieel onafhankelijk en stabiel, niet meer elk dubbeltje om hoeven draaien als er weer eens een onverwachte rekening binnenkomt.

Trots ben ik op wat ik straks kan bereiken, voor mezelf en voor mijn dierbaarste bezit: mijn kind!