Over smaak valt te twisten. Wat ik mooi vindt, vindt een ander spuuglelijk. Dat kan. Ik heb een nogal uitgesproken mening over smaak. Dat heeft mijn man in de loop van de jaren aan den lijve ondervonden. Hij is een wijze man, hij is nog steeds getrouwd met mij. Dus hij heeft geleerd te accepteren dat zijn vrouw net even anders is als anderen. Tja, mijn leus van mijn bedrijf is niet voor niets: soms eigenwijs altijd stoer.
Sommige dingen krijg ik er echter niet door. Zo wil ik al jaren een rode bank, maar dat gaat manlief te ver. En als verstandig vrouw, weet ik donders goed waar de grenzen liggen. Dus, ik blijf het af en toe proberen. In meubelzaken ga ik verlekkerd zitten op die mooie rooie bank, en peil omslachtig zijn mening. Maar ja, die rode bank kan ik echt schudden. Voor de rest is ons  huis volledig door mij ingericht. Sterker, als we verhuizen bepaal ik waar alles moet komen. Dat gaat heel ver, zelfs de muren worden door mij voorzien van post-it blaadjes, zodat manlief weet waar er geboord moet worden.
Dat klinkt heel dominant, en waarschijnlijk is dat het ook wel, maar manlief heeft geleerd in de loop van de jaren om zich hier niet meer spontaan aan te wagen. De klok op het kleine tussenmuurtje had hij precies in het midden gehangen. Nou, echt niet dus he! Als ik iets niet mooi vindt. Dus de klok hangt bij ons net uit het midden. Dat heeft een achterliggende gedachte; ik heb namelijk ooit een geweldige chroom kleurige bloempot gezien in de vorm van een hoorn. En die moet daar ooit nog eens bij komen te hangen. Als ik dat uitleg, knikt mijn man begrijpend, maar hij blijft het raar vinden dat de klok niet in het midden hangt. Sterker, iedereen die bij ons binnen komt, vraagt spontaan waarom de klok niet in het midden hangt. Mijn man houdt dan wijselijk zijn mond en haalt zijn schouders op.
Zo zijn er meer zaken waar ik een expliciete smaak –mening over heb. Zo gruwel ik van salontafeltjes voor de bank. Na lang gezeik van manlief aan gehoord te hebben- waar zet ik nou mijn kopje koffie neer- ben ik overstag gegaan en hebben er een tijdlang 2 kleine salontafeltjes voor de bank gestaan. Het bleef een doorn in mijn ogen, ik vind dat te vol in huis. Vorige week heb ik een kleine zegeviering gekend; een van de tafeltjes is naar zolder verhuist. En ik blijf zoeken in winkels naar een andere oplossing, een oplossing waar we beiden blij van worden.
Dat er over smaak niet te twisten valt, zie je ook aan je kinderen. Als ik naar mezelf kijk; ik ben opgegroeid met de RollingStones. Mijn moeder is al eeuwen fan van Mick Jagger en zijn band. The Beatles kwamen er niet in bij ons thuis, dus ik moet ook zeggen dat ik daar weinig bekend mee ben. Van de RollingStones kan ik toch het grootste gedeelte feilloos meezingen. Ben zelfs twee keer met mams naar een concert geweest. Was aardig hoor, maar om te zeggen dat ik nou fan ben? Neuh, ik ken de liedjes, kan ze meebleren, maar het doet me verder niet zo veel.
Zo hebben mijn kinderen ook een uitgesproken mening. Wat wil je met zo’n moeder. Vooral dochterlief zingt de hele dag liedjes, waarvan ik liever niet wil dat de wereld weet dat ze dat zingt. De ene smartlap na de andere komt hier over de vloer, en ze zingt het vol met passie. Het liefst tienduizend keer achter elkaar.  En onze zoon zou het liefst elke dag aardappels met witte bonen in tomaten saus eten. Terwijl je bij dochterlief geen aardappel naar binnen krijgt. Zij is een groot voorstander van Indisch eten en pasta. Maar mama houdt weer van stamppot of snert. Zalig! En papa had nou  gehoopt op elke dag Indisch met zijn pinda-vrouw.
Ach ja, dat maakt het leven enerverend. En je leert te relativeren. Want ach, er komt een tijd dat dochterlief zich schaamt voor de liedjes die ze nu zingt, maar beide kinderen ook braaf mee zullen gaan naar een concert van Venice, omdat ze hun ouderwetse ouders een plezier wil doen en die muziek al 10-miljoen keer hebben moeten aanhoren. Die avond eten we dan een hamburger bij de Mac, omdat dat iets is wat we allemaal lusten!