Deze keer een ernstige overpeinzing. Sorry, voor de lezers die graag iets luchtigs willen, maar dit is een onderwerp dat me nauw aan het hart gaat. Een onderwerp waar we dagelijks mee geconfronteerd worden, omdat de oma van mijn man woont in een verpleeghuis. Een verpleeghuis waar ze na een ernstige herseninfarct in terecht is gekomen. Een verpleeghuis waar zowel tijdelijke revaliderende bewoners wonen, maar ook een grote groep dementerende ouderen en ouderen die zijn opgegeven. En daar woont oma. Tot groot verdriet van de familie want we hadden haar graag thuis verzorgt. Maar dat was niet te realiseren.
Toen oma daar terecht kwam was ze beginnend dementerend. Ze was zo boos en zo verdrietig dat ze niet meer bij opa mocht wonen. En het is echt niet zo dat we haar daar hebben gebracht en alleen af en toe langs komen. Er is een heel schema. Elke dag gaat eerst de ene dochter, opgevolgd door de andere dochter, tot na het avondeten. Daarna gaat ze in bed en vervolgens komt dochter 3 voor de avond. De overige kinderen en kleinkinderen schuiven daar geruisloos tussendoor bij aan. Een enorme belasting voor met name de dochters en hun partners, want dit gebeurd nu al zo’n 3 jaar.
En we realiseren ons dat dat uniek is, want niet iedereen is in staat dit zo te regelen of vol te houden. Het is namelijk niet niets. Maar wel heel fijn als je dat kunt doen. Hierdoor is de hele familie dus nauw betrokken bij het verblijf in het verpleeghuis, is de familie alom bekend in het huis en worden verjaardagen en feestdagen afgestemd op de bezoekjes bij oma.
In de loop van de tijd is oma steeds verder achteruit gegaan. Haar dementie is toegenomen, maar er zijn ook heldere momenten. Zover je van helder kunt spreken. Doordat de familie er zo veelvuldig is, hebben we oma al diverse keren voor de dood weg gehaald. Een trieste realisatie, want oma al bijna in coma vinden omdat haar suiker te laag is, voelt waanzinnig krom. Als je niet was gekomen, had ze het dus waarschijnlijk allang niet meer gered.
Dit is geen verwijt aan de verpleging, die meiden lopen zich de benen uit het lijf. Maar het is en blijft in en in triest dat we zo met onze ouderen omgaan, die jarenlang kei hard hebben gewerkt om onze economie op te bouwen, en dat ze dan nu in een verpleeghuis zitten, waar de zorg zo belabberd is. Wegens tijd en geldgebrek worden de oudjes nauwelijks gedoucht, delen stagiaires medicijnen uit, wordt er nauwelijks gestoft op de kamers. Even een kopje koffie doen met een bewoner is voor de verpleging onmogelijk, ze rennen van bewoner naar bewoner en hebben totaal geen tijd meer om even normaal aandacht aan ze te geven.
Het liefst stoppen ze de bewoners ’s middags een paar uur in bed, zodat ze toe komen aan allerlei dingen die ze ook nog moeten doen, zoals schoonmaken. Wegens geldgebrek is de schoonmaak eruit gemikt en mag de verpleging dat tussen door doen. Na het avond eten stoppen ze de bewoners ook het liefst zo snel mogelijk in bed, omdat die meiden in hun uppie op 16 dementerende bewoners staan. Geen pretje, want niet alle bewoners zijn even lief. Als er dan ook nog een bewoner onwel wordt, moeten die meiden zich daarover bekommeren, en vergeten ze de bewoner die op de gang de kasten staat leeg te trekken.
De wetenschap dat je in zo’n verpleeghuis zit en er nooit meer uit gaat komen! Dat je niet de aandacht en zorg krijgt die je eigenlijk verdient, waar je je hele leven belasting voor hebt betaald. Ik word daar zo verdrietig van. Laatst was er een avondje muziek. Een van de bewoners werd in de pauze terug gebracht naar haar kamer. Op de vraag waarom ze terug ging, antwoordde ze dat het moest omdat de zuster anders boos werd. De zuster wilde graag iedereen op tijd in bed hebben, zodat ze overzicht had over haar afdeling. Die oma, was bang om tegen de zuster in te gaan, dus miste ze de rest van iets wat een leuke avond moest zijn voor haar.
Ik heb mijn man plechtig laten beloven mij nooit in zo’n huis te mogen stoppen. Ik eet nog liever rattengif, dan daar te moeten sterven. Hij kijkt me dan altijd geschrokken aan, maar na 3 jaar daar rondlopen heb ik te veel gezien. Ik weet dat ik zoiets misschien niet mag zeggen, en dat ik het leven moet respecteren. Maar hoe ver moet je gaan en moet je accepteren dat je je waardigheid verliest?