Mijn man en ik zijn nu ruim 14 jaar samen en in die periode zijn we al menigmaal verhuist. Niet dat mijn man zo’n verhuizerig typje is, nee, het is meer dat ik om de zoveel tijd een onverklaarbare drang heb om te gaan verhuizen. Alhoewel? Ik ben er voorlopig wel van genezen! Die roze wolk die ik rondom het thema verhuizen had bedacht, is na meerdere verhuizingen volkomen verdwenen en dus een knappe gast die me nu weer aan het verhuizen krijgt.
Onze eerste verhuizing was nog wel de leukste verhuizing. We gingen van een klein koud flatje zonder verwarming naar een degelijke eensgezinswoning met alle luxe die ik me kon voorstellen. Vooral het feit dat ik weer gewoon kon douchen met centrale verwarming maakte dat ik me in opperste jubelstemming bevond. Het was een prima huis, lekker ruim, grote ramen en een tuin op het Zuiden. Het was alleen huur en na diverse keren navragen bij de woningbouw, bleek dat dit huis het enige rijtje huizen was die niet op de nominatie stond om verkocht te worden aan de huurders.
Aangezien we toch graag wilden kopen kwamen we weldra terecht in de wereld van de nieuwbouw. Wat een vreugde, vanaf het begin betrokken zijn bij je nieuwe huis. Ik als bezig bijtje had natuurlijk in no-time een heel moodbord gemaakt met de volledige inrichting van ons huis-to-be. Maar wat duurt dat bouwen dan lang, voor zo’n ongeduldig ding als ik, en wat ziet zo’n kaal huis er dan klein uit. Na een jaar was het eindelijk klaar en kregen we de sleutel. Enthousiast als we waren (met de nadruk op waren) hadden we besloten alles zelf te gaan doen. De muren, de natuurstenen vloer in de gang en de keuken en natuurlijk de KEUKEN. Verstandig als we waren hadden we de badkamer wel laten doen, en achteraf was dat een hele opluchting. Want wat was het veel werk. En met een kleuter in huis die ook mee wilde helpen, schoot het allemaal niet op.
Deze werkende moeder had uiteraard in excell een heel schema gemaakt met de planning. Dag 1: muur slaapkamer 1 met kleur x. Tevens voorstrijken slaapkamer 2, etc etc. Een planning die er voor moest zorgen dat binnen 3 weken ons gehele huis gereed moest zijn. Uiteraard werkt dat niet zo, want de rode muur die ik bedacht had in de woonkamer moest niet 2 keer gedaan worden, maar wel 4 keer. En halverwege deze vakantie kwam er een telefoontje van het werk, dat er een crisis was die alleen door mij opgelost kon worden. Zuchtend kwam ik de trap af, legde de roller in de bak en ging manlief vertellen dat ik 2 dagen terug moest naar kantoor.
Bovendien hadden we bedacht dat we zelf de keuken wel zouden plaatsen. Grote misrekening. Op zich is een keuken plaatsen niet zo heel lastig, ware het niet dat we een ikea keuken hadden gekocht. Op zich is er ook nog niets mis met een ikea keuken, ware het niet dat die keuken in 3 miljoen stukjes aan kwam. En ga dan maar eens puzzelen om die keuken in elkaar te krijgen. Zouden we volgens mijn prachtige planning 2 dagen hebben voor de keuken, we waren er uiteindelijk een dikke week mee bezig. Dus daar stond ik als volleerd manager met een waardeloos schema.
Vervolgens kwam nog de ergste klus van het onderwerp verhuizen. Inpakken en je oude huis opruimen. We hadden daar een hele grote zolder met vlizo trap. Nooit meer een vlizo trap, want je mikt van alles op de zolder, doet het luik weer dicht en het is opgeruimd. Tot dat ene moment dat je die zolder moet gaan leeg halen. Hamsterig als wij zijn, betekende dat 3 containers met afval. Want werkelijk waar, wij bewaren alles. Dozen van de tv, videorecorder, dvd spelers, maar ook van fotocamera’s en baby-speelgoed. En dan nog maar te zwijgen over onze schoolboeken, die wellicht ooit nog handig zijn. Ik zou niet weten voor wie, maar je weet het maar nooit. Wat een ontzettende troep. Dus alles ging weg en we verhuisden de uitgezochte spullen naar het nieuwe huis. Wederom met grote zolder.
3 jaar later en een kind rijker, besloot deze moeder nog vol met zwangerschapshormonen dat er toch nog een keer verhuist moest gaan worden. Papa die de vorige verhuizing nog vers in het geheugen had, protesteerde nog voorzichtig. Maar het mocht niet baten. Er zou en moest verhuist worden. Op hardhandige wijze werden er korte metten gemaakt met iedere vorm van roze wolk omtrent verhuizingen.
Ging de verkoop van het oude huis heel rap, de rest was drama. De oplevering van het nieuwe huis werd onverwacht vertraagd. Hierdoor hadden we zeggen en schrijven 5 dagen de tijd om over te gaan, omdat de nieuwe kopers snel in het huis wilden. Dat de keuken niet direct geplaatst kon worden, wisten we omdat het allemaal in stroom versnelling was gegaan. Maar de schilder die het huis zou spacken (ja, we hadden wel wat geleerd van de vorige verhuizing) kwam niet op vrijdag opdagen, maar pas op zaterdag. Hij zou zondag klaar zijn, omdat maandag de vloer gelegt zou worden, maar uiteraard stond hij nog te spacken terwijl de vloer beneden werd gelegt. De vloerenboer zou dinsdags klaar zijn, zodat we woensdags konden verhuizen. En natuurlijk, stonden we woensdags te verhuizen tussen een vloer leggende boer in.
En zelf verhuizen met 2 kinderen om je heen….het is echt een afrader. We hebben het gered, maar we zijn samen 20 jaar ouder geworden in die week. Plechtig liet mijn man me beloven dat als we ooooooit weer zouden gaan verhuizen, echt alles gedaan moest worden. Zelfs het verhuizen. Ik begin daar echt niet meer aan, mopperde hij nog na. Mama knikt. Voor een keer moet ze hem toch wel heel erg gelijk geven.
Moraal van dit verhaal? Als de vloerenboer niet boert, en de schilder niet spackt, dan is het nog geen zomer. Of te wel; moeders blijft zitten waar ze zit en bij iedere sprankje van enige verhuis-gedachten haalt ze de herinneringen op van de laatste verhuizing. Maar of ze er al echt van geleerd heeft……