Ik heb een tijdje leiding mogen geven aan een twee medewerkers waarmee ik op een kantoortje zat om HRM achtige taken uit te voeren. Een daarvan was een stagiaire die een jaar lang fulltime met ons mee draaide.  Deze stagiaire was van Marokkaanse afkomst. Om haar niet in de problemen te brengen noem ik haar A. Dagelijks zaten we in ons kantoor, die door de dames liefkozend de libelle kamer werd genoemd wegens het hoog gehalte aan baby-fotoos op de wand en het zithoekje waar geregeld dankbaar gebruik van werd gemaakt door allerlei collega’s die moesten uithuilen of uitrazen. Een pinda-dame (ik dus), een Molukse dame en een Marokkaanse dame.
Door A kwamen we meer te weten over de Marokkaanse cultuur, terwijl wij haar meer probeerden te leren over het Christelijke geloof. Niet zo zeer om haar te bekeren, maar meer om haar wegwijs te maken in de vele feesten en vooral vrije dagen die ons geloof kent en waarvan bijna niemand echt de betekenis weet. Zo liet ik A op een dag een activiteit voor Pasen bedenken en uitvoeren, nadat ze eerst had moeten leren hoe dat nou zat met Pasen. Dus braaf ging zij op zoek naar de betekenis van Pasen en witte donderdag. En organiseerde daarna een geweldig paas-event! Alleen hoe dat nou zat met die paaseieren dat kreeg ze maar niet helder.
A was verliefd. Al langere tijd en dat wisten wij wel, maar thuis niet. Ze zat er mee in haar maag. Natuurlijk was ze verliefd op een Marokkaanse jongen, het kwam niet in haar op om verliefd te worden op een jongen uit een andere cultuur. Zoals het een net Marokkaans meisje betaamd, zorgde zijn zorgvuldig voor haar ‘virginity’. Het probleem was echter dat het vriendje daar wat anders mee om ging. Regelmatig kwamen haar verhalen ten ore dat het vriendje een nogal losbandig stapleven leidde met zowel Marokkaanse meisjes als Hollandse meisjes. A wilde het niet horen.
Het probleem voor dit soort meisjes is dat ze er thuis niet met hun moeder over kunnen praten. De Marokkaanse cultuur schrijft klaarblijkelijk voor dat als je een vriendje thuis voorstelt als zijnde vriendje, je hier ook mee moet trouwen. Dus zo’n grietje van 18 jaar wordt verliefd op een (sorry maar zo zie ik hem) een loser, maar ze kan met niemand echt hier over praten. Ze kan geen advies vragen aan haar moeder, want dan moet ze met hem trouwen. Af en toe kwam A dus ook met tranen in haar ogen op het werk. Er over praten durfde ze niet echt, maar na lang trekken kwam dan vaak het hoge woord er weer uit. Het vriendje had weer een erg losbandig weekend gehad.
Een keer heeft ze hem gezegd dat ze hem niet meer wilde zien. Wij prezen haar moed en gaven haar bemoedigende woorden. Twee dagen later schreef hij haar een brief waarin hij aangaf zoveel van haar te houden. Die andere dames, dat stelde allemaal niets voor. A was dolgelukkig. Wij waren sceptisch. Die zelfde week stelde zij hem voor aan haar ouders. Haar lot was bezegeld.
Een paar jaar later is A getrouwd met het vriendje. Ze is verhuist van stad en we hebben geen contact meer met haar. Sterker, ze heeft alle contacten moeten verbreken. Het enige dat we nog van haar te horen hebben gekregen is dat ze had verwacht dat alles een roze droom zou zijn, maar dat ze daar niets van terug kan vinden. Ze is diep ongelukkig maar wil hier niet over praten. Bang dat er over geroddeld gaat worden, wat moet de familie daar dan wel niet van denken. En het breekt mijn hart. Te weten dat zo’n grietje nog zo jong is, en de rest van haar leven gebukt gaat onder zo’n grote teleurstelling.
Wat zou ik graag eens met haar ouders willen praten. Ik zou tegen haar ouders willen zeggen: kijk naar jullie dochter. Ze is niet gelukkig. Kijk naar haar, kijk haar in de ogen. Waarschijnlijk zou haar vader vragen waar ik me mee bemoei. Waarschijnlijk zou haar moeder zeggen dat het allemaal wel went, dat het er bij hoort. En ja, waar bemoei ik me mee? En ja, wellicht went het, of berust ze er in. Maar als moeder zijnde, kan ik daar gewoon niet in geloven. Eerwraak? Familie-schande? Allah of de Koran? Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je negen maanden lang een kind bij je draagt op je hart, om haar dan op haar 21ste zo ongelukkig te zien. Ongelukkig door zo’n gozer die denkt dat de wereld om hem heen draait. Ik zou willen schreeuwen tegen die vader: Kijk naar je dochter. Heb je haar daarom op de wereld gezet? Om haar zo verdrietig te laten zijn?
Ik weet dat er dan waarschijnlijk met de Koran zal worden geschermd. Ik heb de Koran niet gelezen, net zo min als de bijbel overigens. Maar ik kan me niet voorstellen dat er ergens in de Koran of in de bijbel staat dat je als ouder lijdzaam moet toezien dat je dochter ongelukkig is. Ik kan me niet voorstellen dat in de Koran of in de bijbel staat dat je als vrouw zijnde ongelukkig moet zijn.
Ik zeg dit niet om mensen tegen hun borst te stuiten of om geloven belachelijk te maken. Iedereen moet geloven wat ze willen. Maar ik geloof niet dat ouders als ze diep in hun hart kijken, er trots op kunnen zijn dat ze zien dat hun kind zo ongelukkig is, en ze daar niets aan doen. Omwille van eerwraak, familie-schande of weet ik veel. Ik zou zo graag willen dat ik iets zou kunnen doen voor A! Omdat ze een geweldige meid is, een dochter uit duizenden, waar je als ouder meer dan trots op kunt zijn. Waar je als ouder voor zou moeten knokken.