Onze oudste zoon heeft ADD en Asperger. Ja, het is een etiketje dat je op een kind plakt. En hoe vaak hoor ik niet het argument: tegenwoordig plakken ze overal maar een naam op. Een opmerking die altijd wordt opgevolgd met een: Vroeger……! Ik heb daar zelf ook wel eens over nagedacht: wil ik dat etiketje wel  op hem plakken. Waarom laat ik hem niet gewoon….Inmiddels heb ik besloten dat ik hem tekort doe als ik dat etiketje niet op hem plak. Ik erken niet wie hij is, waar hij voor staat en wat hij niet kan, maar vooral wat hij wel kan. Dus ja, hij heeft het etiketje ADD en Asperger.

Al heel vroeg had ik door dat er wat anders was met hem. Waren we in een speeltuin dan speelde hij alleen als er geen enkel ander kind te bekennen was. Op het moment dat er andere kinderen kwamen ging hij naast me zitten op het bankje. Aangezien je heel erg geneigd bent vanuit je eigen projectie kader te reageren, vond ik dat ‘niet normaal’. Dus probeerde ik hem te stimuleren om vooral wel te blijven spelen. Maar onze zoon wilde dat niet. Hij werd dan onzeker, ging huilen en wilde naar huis. Hoe vaak ben ik niet boos geworden om het feit dat hij niet gewoon lekker ging spelen. Ik wilde zo graag dat hij lekker met andere kindjes kon spelen.

 Op de kleuterschool werd het verschil helemaal duidelijk. Onze zoon kon prima met oudere kinderen en volwassenen overweg. Maar met zijn leeftijdsgenootjes kon hij helemaal niets. De juf gaf aan: de andere kinderen begrijpen hem niet. Aangezien hij toen nog enigs kind was, was ons dat nog niet eens zo opgevallen. Ja, ik zat wel eens verbaasd naar hem te kijken als hij op 4 jarige leeftijd  in zijn kinderstoeltje naast me in de auto zat en dan zei: “Vulkanen he mam, die spuwen lava…”En daarna ratelde hij een heel verhaal af over vulkanen en alle materie daarbij. Of hij vroeg om 7 uur ’s morgens: “Mam, waarom is water eigenlijk doorzichtig?” En als ik dan een koekebak antwoord gaf, werd hij pissig. Hij wilde dat gewoon weten. Tja, en als je met dat soort praatjes in de kleuterklas aankomt, dan kan het dus gebeuren dat andere kinderen je aan gaan kijken met een blik van: “van welke planeet kom jij dan?”

Het lastige is dat onze zoon niet alleen ADD en Asperger heeft, maar ook redelijk hoog begaafd is. (hoe is het mogelijk met zo’n moeder) Tenminste op de onderwerpen die hem interesseren, dat is dan weer een manco van het ADD gebeuren.  Dus hij heeft heel veel dingen heel goed door, maar is door zijn Asperger is hij niet altijd in staat daar altijd iets mee te doen. Zo begreep hij al heel vroeg in de kleuterklas dat hij toch echt anders was, terwijl niemand daar iets over had gezegd tegen hem. Maar door zijn Asperger kan hij zich moeilijk inleven in anderen en heeft hij moeite met sociale vaardigheden. Hij concludeert dus dat hij anders is, is daar dan ook wel even verdrietig over, maar gaat daarna over naar de orde van de dag.  Een orde van de dag die het liefst in een vast stramien gebeurd. In het begin maakten we nog wel eens de fout om te zeggen dat we vanavond nog even langs de winkel zouden gaan. Als je dat dan niet deed, waren de rapen gaar. Of ineens ander eten op tafel zetten…. Dus tegenwoordig hou ik me op de vlakte met dit soort mededelingen.

Sinds de diagnose is gesteld, en we dus weten wat hij heeft, weten we ook waarom hij op bepaalde momenten op een bepaalde manier reageert. En ik vind dat lastig, daar ben ik heel eerlijk in. Ik als puur emotie mens, kan zijn gedachten gang niet altijd volgen. Later, als je er rationeel over na gaat denken, dan vallen de puzzel stukjes wel weer op zijn plaats, maar op het moment dat je in een bepaalde situatie belandt met hem, dan vind ik het erg lastig hem te volgen en te begrijpen. Hij is nu bijna 11 en hij heeft waanzinnig veel moeite met overzicht houden. Dat bleek wel weer vandaag. Ik ging flyeren in de wijk voor mijn bedrijf. Hij wilde me graag helpen en ik vond dat een prima idee. Vond….Aangezien hij moeite heeft overzicht te houden, liep hij dus regelmatig weer terug om dat hij niet meer wist of hij dat huis al had gehad. Bij flats gooit hij kriskras door elkaar heen de flyers in de brievenbussen, waardoor je echt niet meer weet welke bus je al hebt gedaan. En na tien minuten was hij zo ver weg in zijn eigen gedachten dat het tempo echt een slakkengangetje werd. Ik wist dat ik niet meer van hem moet verlangen hierin, dat hij echt heel erg zijn best deed. Dus we maakten 2 blokjes af en zijn toen maar weer naar huis gegaan. Ik weet dat ik dat moet accepteren dat hij dat niet kan, maar ik vind dat soms lastig rijmen als ik zie dat hij wel vloeiend Engels kan spreken en schrijven.

Het mooie van hem is wel weer dat hij heel puur is in zijn gedachten gang. Terwijl ik ’s morgens sta te mekkeren dat hij gel in zijn haren moet doen, wijst hij me uitermate fijntjes weer terug op de basis. “Het gaat niet om het uiterlijk, mam. Het gaat om het innerlijk!” Dan ben je volledig uitgeluld.