Vandaag is ons kleine meisje voor het eerst naar de kleuterschool geweest. Om te wennen weliswaar, maar toch. Naar school. Wat een mijlpaal. Wat wordt ze al groot.
Oh wat weet ik nog maar al te goed hoe ze in mijn buik zat. Toen was het al een kleine druktemaker en heb ik heel wat blauwe plekken gehad en pijnlijke ribben door haar gespring. En het was geen roze wolk die zwangerschap. Iemand die ooit bij mij in de buurt gaat lopen beweren dat zwangerschappen zo leuk zijn, stamp ik hoogstpersoonlijk in elkaar. Negen lange maanden heb ik meerdere keren per dag met mijn hoofd in de toiletpot gehangen. Ik werd echt overal misselijk van. De geur van eten kon ik negen lange maanden niet verdragen. Boodschappen doen was dus echt rampzalig, want ik liep kokhalsend door de supermarkt. Nooit waren wij zo snel klaar met boodschappen als in die periode. Karretje pakken, racen naar de groente- en fruit, snel wat dingen erin mikken, vlees sloegen we over, want dan ging ik helemaal over mijn nek, met 80 door de bocht naar de koffie en de thee, alhoewel ik opeens geen thee meer luste, als het dan nog enigszins ging dan konden we nog even snel wc papier scoren en wat te drinken en dan moest ik er echt uit. En dat alles met een hand voor de mond en over mijn neus om te voorkomen dat ik dingen ging ruiken.
En na die slopende negen maanden, waarin ik alleen maar afviel, kwam dan dit kleine meisje ter wereld. Natuurlijk gingen ook die laatste uren niet zonder slag of stoot. De bevalling van onze zoon duurde maar liefst 36 uur en even leek het erop dat dit ritueel zich zou herhalen. Gelukkig was de verloskundige deze keer erg rap en greep snel in door ons naar het ziekenhuis te sturen. Uiteraard moest hier ook weer wat gebeuren, kan niet anders bij ons. In het Gelredome was het Marco Borsato rood concert. En natuurlijk kwamen we hier vast te staan. Het duurde bijna een uur eer we daar voorbij waren, en ik was bijna op het punt om een agent aan zijn oren te trekken om ons er langs te laten. In het ziekenhuis ging het toen snel en daar was ons meisje.
Zo klein als ze toen was, zo groot vond ik haar, tot vanochtend. Vanochtend, toen ik haar rugzakje inpakte, met een trommeltje met fruit, toen vond ik haar opeens weer zo klein. Ik wilde haar zo graag nog even lekker bij me houden, haar lekker klein houden. Maar helaas, ons grote meisje dacht daar heel anders over. De hele weg naar school zat ze springend in haar stoeltje te joelen met haar grote broer. Veel ste vroeg kwamen we bij school aan en ze wilde al 100 keer de auto uit. Toen ze er eindelijk uit mocht keek ze trots naar haar grote broer. Haar grote broer die al in groep 8 zit, en nu mocht ze dan eindelijk ook naar zijn school.
Aan mijn hand huppelde ze vrolijk mee. We staken over en het huppelen ging over in schuifelen. Haar kleine warme handje pakte mijn hand nog steviger vast. Ze keek nog eens naar haar grote broer, maar die had alleen oog voor zijn vriendjes. Op de trap van de school kreeg ze een dikke kus van haar broer en zwijgzaam liep ze naast mij. Ze keek even achterom of papa er ook wel liep.
Voor de deur van het klaslokaal stond de juf haar al op te wachten. En daar kwamen de tranen. Vanuit het niets was ons kleine stoere meisje ineens heel klein. Met diepe snikken kwam er een golfvloed van traantjes en snel verborg ze haar armpjes in mijn nek. Mijn hart brak en dat terwijl ik helemaal niet zo’n moeder kloek ben. Om 12 uur mochten we haar weer ophalen. Ik kon niet wachten! Wat waren er veel rode stoplichten en zondagsrijders op de weg. En een minuut te laat kwamen we op het schoolplein aan. Daar stond ze met een brede grijns aan de hand van de juf. En met een grote gil kwam ze op me af gerend.
Het lijkt niets, een paar uurtjes. En ik weet dat ze het er zo ontzettend leuk heeft. Maar in die paar uurtjes zijn die 4 jaren als een sneltrein voorbij getrokken. En heel even had ik heimwee, naar die eerste uren, dat ze naast me lag in bed, en ik overliep van liefde en warmte en uren naar haar keek.