“Dean niet doen! Jake kijk uit! Probeer eens lief samen te spelen! Niet op je broer springen, daar is de trampoline niet voor, langs elkaar springen! Niet zo hard, straks wordt je broertje gelanceerd. Nee, dat is niet grappig. Ja dat is inderdaad een hele dikke snotterbel, pak maar een zakdoekje. Waarom veeg je hem nou af aan je broer? Ja ik weet dat dat vies is Jake. Niet meer doen hoor Dean. We eten bloemkool. Dat is niet vies, dat is lekker. En gezond. Daar wordt je groot en sterk van. Nee het smaakt niet naar poep. Nee Jake we krijgen geen poep maar bloemkool. Ja poep is vies. Bloemkool niet. Komen jullie nu eten?”

“Mama!? Gaan jij en papa nog meer kinderen verzamelen?” “Verzamelen? Hoe bedoel je dat?” “Nou, of er nog meer baby’s komen hier in huis.”

En ik begrijp waar deze vraag vandaan komt. Op school hadden ze het thema “Lentekriebels”. Voor Jake op de peuterspeelzaal heeft zo’n thema natuurlijk een heel andere betekenis dan voor Dean in groep 2. Gaat het bij Jake vooral over vriendschap en wie ze lief vinden (oma, want die maakt zo’n lekkere tosti’s), bij Dean gaat het over baby’s. Want verliefd zijn dat kennen de 5 en 6 jarige kindjes wel, en die vlinders in je buik dat is oud nieuws in groep 2. Het interessantste zijn natuurlijk die baby’s. Want als je verliefd bent krijg je baby’s, aldus mijn oudste zoon. Op het bord in de klas staan de vragen geschreven die de kleuters stellen over lentekriebels. Vragen zoals: Hoe komt een baby in de buik maar vooral ook hoe komt hij er weer uit? Volgens Dean komen baby’s in de buik als de papa en de mama knuffelen, en ze komen er weer uit als de dokter een sneetje maakt in de buik van de mama en dan hup het kind eruit haalt. Een fluitje van een cent. Zo heeft hij het geleerd op school. En ik vind het prima. Hier hoef ik tenminste geen vragenvuur over te verwachten want het is zo klaar als een klontje volgens Dean.

In mijn kinderloze tijdperk heb ik altijd geroepen: óf 1 kindje óf, heel stoer, 3! Of “rustig” aan met 1 kind of het hele huis op zijn kop met 3 kinderen. Dus eigenlijk zou er dan nog 1 moeten komen, er zijn er immers al 2. Een meisje erbij zou natuurlijk wel leuk zijn. Maar een jongen ook. Dan heb je Kwik, Kwek en Kwak. Ik probeer me voor te stellen hoe het zou zijn met 3 kindjes. Nog meer rommel in huis? Is dat überhaupt wel mogelijk? Weer ’s nachts uit bed om te voeden? Passen 3 kinderen met hun toebehoren in mijn auto? Hoe krijg je er 3 op de fiets? Moeten wij dan buiten gaan slapen? Een kind heeft immers een slaapkamer nodig. Dean en Jake dan samen op een kamer? Nee, dan slapen ze waarschijnlijk nooit meer. Krijgen we oma en opa nog een keer zo ver om op te passen als ik moet werken? Over een jaartje gaat Jake naar de kleuterschool, ergens toch wel fijn om dan na 7 jaar af en toe een heel klein beetje tijd voor jezelf te krijgen. Dat heb je dan niet als er weer een baby zou zijn. Maar het is natuurlijk wel weer leuk zo’n ukkie in huis. En hoewel het zeker ook zijn leuke kanten heeft, ben ik nu niet meer zo stoer en vind ik dat het goed zo is. We hebben 2 lieve, gezonde kinderen die tellen voor 3. Wat wil je nog meer? En ik antwoord dan ook:  “Nee, er komen waarschijnlijk geen baby’s meer hier in huis. Papa en ik zijn klaar met verzamelen.”

“Maar dan moeten jullie ook stoppen met knuffelen. Want daar krijg je baby’s van hoor.”

Geschreven door Sandy J. Sandy is gelukkig getrouwd en is moeder van 2 jongens, Dean van 6 jaar en Jake van net 3 jaar.  En samen wonen zij in een dorp in Limburg.