Op het facebookoverzicht zag ik een positief bedoelde spreuk voorbijkomen voor de winterneerslachtigen onder ons: ‘Wees gerust, over tweehonderd dagen is het alweer zomer!’ Zou ik een echte zomerliefhebster zijn, dan zou ik hierbij vooral denken: ‘Zucht…Over twééhonderd dagen pas?’

Maar ik ben een van de weinigen die de winter juist prachtig vinden. Ik hoef niet zo nodig het hele jaar door op slippers te lopen; ik vind die afwisseling van de seizoenen geweldig. Ik hoef ook niet zo nodig het hele jaar door te barbecueën, terwijl ik vliegende injectienaalden uit de buurt van mijn ietwat doorgebakken hamburger probeer te houden. Net zo min wil ik het hele jaar door badend in het zweet wakker worden, ondanks de aanwezigheid van een ventilator die de decibellen produceert van een vliegtuigmotor. Ik heb ook geen zin om chronisch niezend de drogist binnen te wandelen voor allerhande hooikoortsmiddelen. Ik heb evenmin behoefte aan strandzand op mijn boterham, aan een roodverbrande huid, aan een dot niet te borstelen strohaar veroorzaakt door zeezout, en Kerstmis vieren met 30 graden lijkt mij volkomen sfeerloos, saai en nietszeggend.

De winter deprimerend?

Uiteraard is door weer en wind fietsen ook niet mijn hobby, maar waar ik pas somber van word zijn de berichten die je in de kranten en bladen leest: ‘Wintertijd niet goed voor onze gezondheid’. ‘Het aantal zelfmoorden stijgt in de winter’. Uit onderzoek blijkt dat vrouwen die in het voorjaar geboren zijn bijna 30 procent meer risico lopen op zelfdoding dan vrouwen die in de herfst ter wereld komen. Bij mannen is dat ruim 14 procent. (Bron: psychologisch.nu) En hoe toevallig: ik ben in het voorjaar geboren.

Worden onze emoties echt zo beïnvloed door het weer? Of beter gezegd: láten we onze emoties echt zo beïnvloeden door het weer? ‘Duidelijk mag zijn dat er een verband bestaat tussen onze omgeving en de manifestatie van emoties’, lees ik op een website. ‘De ingewikkelde interactieketen tussen ervaringen, gedachten en gevoelens kleuren jouw winterbeleving verder in. Als je eenmaal (bewust of onbewust) hebt besloten dat de winter een nare, futloze periode zal inluiden dan zul je je daar natuurlijk ook op instellen. En andersom’.

Vooral in dat laatste kan ik me goed vinden. De winter is pas kleurloos als je de kleuren niet ontwaart. Voor mij geen zwartgallig sentiment in de winter. De wintertijd is wat mij betreft buitengewoon gezond. Ik geniet. Ik geniet van die blije, onbevangen koppies zodra het kleine grut de goedheilig man ontmoet. Ik geniet van de nieuwste H&M-catalogus met de laatste wintermode. Ik beur op van een kop hete chocolademelk met een flinke toef slagroom. Van koolmeesjes en winterkoninkjes die in mijn tuin sjilpend aan de nootjes knabbelen. Van sierlijk verlichte straten, van sneeuw die als een deken over de straten ligt, van brandende kaarsen, van het speuren naar mooie kerstballen, van het met z’n allen kneuterig aan tafel gourmetten, en van lezen, terwijl het buiten stevig waait en ik de regen gestaag tegen de ramen hoor tikken. Ik word vrolijk van een kom hete erwtensoep. Van oma’s dropsiroop. Van ijstaart, glühwein en een bord boerenkool met worst. En ik vind het gezellig om de kerstmarkt af te struinen, om een homemade appeltaart te bakken, om cadeaus uit te pakken en te geven, om te proosten en oliebollen te eten, en bovenal: te luisteren naar The Power Of Love van Frankie Goes To Hollywood.

Kom op, mensen! Achter de wolken schijnt steevast de zon. En na regen komt altijd zonneschijn. ’s Zomers én ’s winters. En over slechts tweehonderd dagen.

bron afb. pexels.com