‘O, wat een schattige kindertjes!’ krijg ik vaak te horen over ons prachtige drietal wanneer we ons in het openbaar bevinden. De toeschouwers zien mijn kroost meestal onder de juiste omstandigheden: met zoete gezichtjes in mijn nabijheid, een zakje snoep of koekjes in de hand.

Ja, ze zijn best lief, maar net als ieder kind kennen ze hun buien. Men is zich niet bewust van de taferelen die zich soms binnenshuis afspelen, zoals Oudste die krijsend weigert een bij elkaar afgestemde set kleding aan te trekken omdat ze vindt dat een maillot ook best zonder rok gedragen kan worden. Of Middelste die haar broertje speelgoed voor onder de drie jaar in handen geeft, terwijl ze al honderden keren heeft gehoord dat zulks op haar kamer dient te blijven. Zo heb ik eens door middel van het duwen in beide wangen een superknikker uit zijn mond opgevangen.

En Jongste is niet te onderschatten, hoe klein en schattig hij er ook uitziet, thuis ontpopt dit engeltje zich geregeld tot een dictator in wording. ‘Drinken, nu!’ krijst hij wanneer ik niet snel genoeg zijn beker bijvul. Met hem zal ik nog heel wat te stellen krijgen, want daar waar zijn zussen zich heel snel bewust werden van de blikken van buitenstaanders, trekt hij zich hier niets van aan.

Zo belandde het pak Lange Vingers waar hij in de supermarkt zijn zinnen op had gezet met een compleet verpulverde inhoud op de winkelvloer, was zijn gezicht net zo rood aangelopen als het mijne en deed het geluid dat uit zijn keel kwam onze oudere medemensen naar hun gehoorapparaten grijpen.

Aan één arm sleurde ik hem mee richting de kassa, pakte met de vrije hand onze levensmiddelen in en nam hem snel op mijn heup mee naar buiten. Daar duwde ik hem een pakje drinken in de hand en kwamen we beiden op adem. Aan zijn gezicht was na een minuut al niets meer te zien.

‘Ach, wat een zoet manneke,’ zei een oudere dame die ons passeerde. ‘Geniet er maar van, voor je het weet zijn ze groot.’