Je kind is aan de diarree;  dat kennen jullie vast wel.
Zo was het niet zo heel lang geleden bij ons zoontje ook weer raak. Zo´n twee weken lang. Elke dag was het weer raak. Meteen vanaf het moment dat ik hem ´s morgens uit bed haalde, kon ik hem weer helemaal schoon gaan maken.  Pyama´s, slaapzakken en rompers uitspoelen en laten weken in Vanish en vervolgens een aantal wassen moeten draaien, omdat de boel toch ook wel opraakt.

Je wilt natuurlijk niet voor één pyama, slaapzak en romper de wasmachine aanzetten, dus spaar je het op. Na een tijdje moet je er toch echt aan geloven en die mooie witte machine aan het werk zetten.

Na ongeveer een week heb ik de huisarts gebeld om een afspraak te maken voor een telefonisch consult. De volgende dag heeft de huisarts mij teruggebeld en heb ik het verhaal uitgelegd. Dat hij al langer als een week aan de diarree was en ook niet goed wilde drinken. ORS kreeg ik er niet in, want meneertje heeft nu de leeftijd van een echt eigen willetje, dus de fles werd weggeduwd, of weggegooid, dat schoot niet op natuurlijk. Enige vocht dat ik erin kreeg was zijn fles ´s morgens en ´s middags na het brood.

Omdat hij toch vocht nodig heeft, kreeg ik een tip van de huisarts: Geef hem iets van Taksi met toegevoegde suiker (dus niet de Taksi waarop staat: “zonder toegevoegde suiker), geef hem bouillon of iets dergelijks en gewoon normaal eten blijven geven.
Als hij dan op vrijdag nog steeds aan de diarree is, moet zijn ontlasting op kweek gezet worden.

Zo gezegd zo gedaan. Ons zoontje is normaal helemaal verzot op soep, maar de bouillon wilde hij niet… Kan ik me wel voorstellen, want afgekoelde bouillon is natuurlijk ook niet lekker. Dus dat was al geen succes. De Taksi wel. Dat vind hij heerlijk. Of het nou met of zonder toegevoegde suikers is, ons zoontje vind het gewoon superlekker. Maar meer als één pakje per dag kregen we er niet in.

Ondertussen was het nog steeds zo dat ik hem elke ochtend helemaal schoon moest maken. Dus ik moest er toch aan geloven…
Op vrijdagochtend was het weer zover, dus met andere woorden:  ik mocht gezellig gaan schrapen met een lepel in zijn luier.
Ik kan je vertellen, dat dit niet echt heel fijn is.  Luier op de grond neerleggen, lepeltje erbij, heerlijk schrapen en in een boterhamzakje deponeren. Heerlijk hoor, maar voor je kind moet je wat over hebben natuurlijk.
Na dit gedaan te hebben, zakje dichtknopen, hopend dat er niets omhoog komt.

Voor ik naar mijn werk ging, nog even langs de huisarts. Zakje op de passagiersstoel hopen dat er niets tegenaan valt, waardoor het kan knappen.
Helemaal blij met het feit dat het zakje heel overgekomen is, sta ik te wachten in de rij bij de huisarts.
Ik voel dat mensen mij aankijken van: “wat heeft die nou bij zich?”  Dus langzaam maar zeker begin ik me een beetje ongemakkelijk te voelen. En dan moet je ook nog lang wachten, omdat een paar mensen bij de assistente geen keuze kunnen maken voor een datum voor een nieuwe afspraak. Omdat ik me zo ongemakkelijk voelde, dacht ik geïrriteerd: “Ów mensen, schiet toch eens op!”

En nu ben ik dan eindelijk aan de beurt.  Sta ik daar met mijn zakje ontlasting van mijn zoontje.
“Ja hier zit de ontlasting in van mijn zoontje en deze moet op kweek gezet worden van de huisarts, omdat hij al bijna 2 weken aan de diarree is. “
Zij alles opschrijven op een papiertje. Ik moest het in de toilet in het bestemde hokje neerleggen en dan zou het op kweek gezet gaan worden. Na een week kon ik dan bellen voor de uitslag.

Alleen de gedachte al dat ze het zakje weer open moeten maken enzo, bah. Maargoed, ik weet na een tijd wel, of er iets met hem is.

Inmiddels is de uitslag van de kweek binnen en is gebleken dat ons zoontje geen virussen, bacteriën en parasieten heeft die de diarree steeds veroorzaken.
De huisarts vertelde dat hij dan peuterdiarree heeft.  Met de mededeling erbij dat dit nog wel tot zijn vierde of vijfde jaar kan duren!
Dus deze mama gaat maar even voor een aantal jaren Vanish inslaan en kijken of het verstandig is om met hem even een keer naar een diëtist te gaan.