Ons zoontje is alweer zestien maanden. Sjonge, wat is de tijd snel gegaan zeg.
Vanaf het moment dat hij geboren was op 5 januari 2009, tot aan nu. Alle clichés zijn waar…

De bevalling
Na zevenendertig weken en drie dagen zwangerschap, was het dan eindelijk zover. Ons zoontje werd om vier over negen in de avond geboren. Ik kan het mij nog herinneren als de dag van gisteren. Ik werd´s morgens om negen uur ingeleid (dit omdat ons zoontje te klein was). Die middag heb ik zo´n weeënstorm gekregen, dat ik de weeën niet meer op kon vangen, waardoor mijn man op de bel heeft gedrukt. Ik kreeg op mijn verzoek een ruggenprik. Óh wat een genot zeg. Binnen vijf minuten was de pijn verdwenen. Op het CTG-apparaat (apparaat waar de hartslag, bewegingen van de baby en de weeën op te zien zijn) was heel duidelijk te zien dat de weeën zeer zeker nog wel aanwezig waren, maar ik voelde ze gewoon niet meer. Ik heb zelfs nog anderhalf uur geslapen. Heerlijk, aangezien ik vanaf de helft van de zwangerschap al bijna niet meer sliep door mijn bekkeninstabiliteit.
Rond kwart voor negen is de verloskundige van het ziekenhuis nog komen kijken hoever ik was. Ze was net weg en opeens kreeg ik pijn door de ruggenprik heen. Ik had het gevoel te moeten poepen, zoals veel vrouwen zeggen. Ik zei tegen de verpleegkundige dat de baby eruit wilde. Zij belde meteen de verloskundige, maar die kon het nauwelijks geloven. Ze had namelijk vlak ervoor nog naar mij gekeken, het kon haast niet.
Vrijwel direct nadat ze had opgehangen, kreeg ik weer een perswee en toen heeft de verpleegkundige weer de verloskundige gebeld. Deze kwam hierop aangerend en terwijl ze rende deed ze de handschoenen aan.
Ze zei meteen dat ik zachtjes mocht beginnen te persen, maar ik lag nog op mijn zij en door de ruggenprik had ik hulp nodig om op mijn rug te komen.
Binnen veertien minuten persen was ons zoontje er eindelijk. Met behulp van een vacuümpomp, omdat zijn hartje steeds verder omlaag ging. De verloskundige wilde niet nog langer wachten, want dan zou het nog wel eens verkeerd kunnen aflopen.
Toen ons zoontje eruit kwam, schrok de verloskundige. Ze zei dat ze een te grote vacuümpomp had gebruikt. Ze wist wel dat hij klein zou zijn, maar dat hij zó klein zou zijn, had ze niet verwacht.
Ons zoontje is geboren met vierenveertig centimeter en 2310 gram.

En wat ben je dan trots op dat kleine ventje! Hij moest nog wel eerst met mijn man mee naar de kinderarts en daar heeft ons kleine manneke meteen paracetamol gekregen tegen de hoofdpijn.
De nacht ging goed en de volgende dag mochten we alweer naar huis.

Zestien maanden
In de zestien maanden dat ons zoontje nu is, is er al heel veel gebeurd. Hij is in totaal vier keer opgenomen geweest in het ziekenhuis, maar gelukkig gaat het nu aardig goed.
Hij kruipt erop los, stapt flink langs tafels, stoelen, banken, in de box en achter de looptafel. Hij gaat steeds vaker los staan en is dan helemaal trots op zichzelf. Echt zo geweldig om te zien is dat. Lopen doet hij helaas nog niet, maar daar gaat volgens mij snel verandering in komen.
Hij is ook flink aan het oefenen om te praten. Papa, papoo (opa), tata (auto), daaaaaa (klaar), dada (dagdag) en dan het handje erbij om te zwaaien, tateuh (slapen), boeh (boem).
En uiteraard: mama en oma zegt hij niet. Ja, heel af en toe zegt hij mama en wat voel ik mij dan trots…
Hij kan drinken uit een pakje met rietje, maar vind het rietje soms dan ook weer zó interessant dat hij het rietje eruit trekt. Alles vliegt door de kamer heen, want hij vind het helemaal geweldig om met van alles te gooien en daar dan boem achteraan te zeggen.
Ook vind hij het heel erg leuk om te doen wat niet mag. Hij kijkt je dan van te voren al aan, van: “mama, zie je wel, wat ik wil gaan doen?”. En dan die ogen… Die beginnen dan te twinkelen, net als die van zijn vader. Bij zijn vader kun je ook bijna altijd van te voren zien, dat hij weer wat van plan is.
En als hij dan toch iets doet wat hij mag en wij “Nee, Jason, dat mag niet” zeggen, dan vindt hij het erg leuk om het nog een keer te doen, en nog een keer, en nog een keer. Ja, die van ons is Oost-Indisch doof, zoals ze dat bij ons altijd zeggen. Gewoon doen, waar ze zelf in hebben. En ja, dat hoort bij de leeftijd zeggen ze dan. Grenzen verkennen noemen ze dat. En probeer dan maar eens consequent te blijven (wat mij overigens heel goed afgaat) en niet in de lach te schieten (dat gaat mij minder goed af) als hij je dan weer met dat guitige koppie aankijkt van: “maar ik doe toch niets?”…
Tja zestien maanden… wat is het toch hard gegaan en wat gaat de tijd nog steeds heel snel.
Ik wil iedereen zeggen: Geniet van jullie kinderen, want de tijd gaat echt veel te snel.