Er zijn heel veel dingen die je graag zou willen als je in het ziekenhuis ligt. Naar huis gaan staat denk ik wel op nummer één. Thuis zijn is toch het prettigst. Daar kan je tenminste ongegeneerd je eigen ding doen, niemand die daar om maalt. In het ziekenhuis hoor je je toch een beetje te gedragen. In het ziekenhuis moet niet te veel of te vaak zeuren, want dan komen de verpleegkundigen niet meer naar je toe als je op je belletje drukt. Toen ik laatst in het ziekenhuis lag vanwege een nogal pijnlijke pijn, lag er een oude mevrouw tegenover mij. Deze mevrouw moest elke vijf minuten plassen. De verpleegkundige die het geluk had op onze zaal te staan werd er helemaal gestoord van en ik kon haar geen ongelijk geven, want ook ik kon die vrouw wel wat aandoen. Het eerste uur vond ik het nog wel grappig, maar dat kan ook aan de morfine hebben gelegen. Morfine maakt het leven toch een stuk aangenamer. Niet alleen zorgt het ervoor dat de pijn aanzienlijk afneemt, het maakt je ook heerlijk wazig, waardoor je af en toe zomaar eens een paar uurtjes kwijt bent. Ik hou ervan. Maar goed, ik dwaal af. Deze mevrouw bleef maar op haar belletje drukken om daarna de verpleegkundige te vertellen dat ze zo enorm moest plassen. Als haar dan werd verteld dat ze drie minuten geleden ook al had geplast, bleef ze volhouden dat dat absoluut niet zo was. Ze had blijkbaar last van een soort plas-dementie. Ik vond echter dat de verpleegkundige in kwestie het goed oploste. Ze kwam binnen met een bedpan, schoof deze onder het achterwerk van de dame en liet haar vervolgens aan haar lotje over. Doe je goed, dacht ik nog. Maar toen begon het echte zeuren pas. Niet meer tegen de verpleegkundige, maar tegen haar zaalgenoten. Of wij haar niet even van die po af konden halen, want de zuster deed zo naar. Nou, mij niet gezien, ik lag daar niet om te werken. Hoewel ze dan misschien zou stoppen met zeiken, wat weer een enorme verbetering van de leefomstandigheden zou hebben veroorzaakt. Mijn oplossing tegen dit oorverdovende oude vrouwengekakel kwam rechtstreeks uit de morfinepomp, lekker een paar keer op dat knopje drukken en daarna in slaap vallen. Toen ik wakker werd was de mevrouw, samen met haar bedpan naar een andere afdeling verplaatst. Halleluja!

Maar er zijn ook nog wel andere dingen die je graag zou willen als je in het ziekenhuis ligt. Op een normale tijd wakker worden gemaakt bijvoorbeeld. Wie heeft er in Gods naam bedacht dat het goed is voor een patiënt om om half zes wakker te worden? Dat is toch niet normaal. Dat doe ik thuis ook niet. Laat me met rust. Die thermometer kunnen jullie om acht uur ook wel in een donkere lichaamsholte stoppen om te kijken of ik koorts heb. Stelletje gekken!

Lekker eten staat ook best hoog op mijn ik-lig-in-het-ziekenhuis-en-ik-vind-mezelf-zo-zielig-dus-ik-verdien-het-allerbeste-verlanglijstje. En hoewel goed voer natuurlijk leuk zou zijn, weet iedereen die wel eens in het ziekenhuis heeft gelegen dat dat niet gaat gebeuren. Lekker eten doe je thuis maar.

Er zijn dus heel veel dingen die je graag zou willen in het ziekenhuis. Ik ben er tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis achtergekomen dat er in ieder geval één ding is waar ik absoluut geen enkele behoefte aan had. En dat is een aantrekkelijke dokter. Want weet je wat daar zo vervelend aan is? Je ziet er over het algemeen zo vreselijk beroerd uit als je daar ligt. Je haar zit vreemd, je hoofd zit vreemd, je kleren zitten vreemd en door die geweldige zelfbedieningsmorfine gedraag je je ook nog eens heel vreemd.
En dan gaat zo’n mooie boeketreeksdokter aan je vragen of hij even naar je operatiewonden mag kijken. En hoe hard je ook probeert om er een beetje fatsoenlijk bij te liggen, het lukt niet. En zo lang je daar ligt zal het ook niet lukken. Normale antwoorden geven op vragen van deze mooie man lukt natuurlijk ook niet. Zeker niet als hij vraagt of je al ontlasting hebt gehad (ja, in het ziekenhuis zijn ze erg gefascineerd door poep en plas, ze noemen het echter liever ontlasting en urine). Het enige antwoord dat ik dan kan geven is; Sorry, dat vraag ik toch ook niet aan jou? Waar bemoei je je mee!”
Bij een lelijke dokter zou ik veel eerlijker antwoord kunnen geven. Ja dokter, het doet inderdaad pijn als je met je vinger in mijn net geopereerde buik prikt. En, Nee dokter, ik heb nog niet gepoept, maar fijn dat u het vraagt, ik heb namelijk het gevoel dat ik binnenkort zal ontploffen. Dus als u misschien iets heeft waardoor ik wel even lekker kan poepen, dan heel graag.”

Dus wat mij betreft zouden mooie artsen verboden moeten worden. Geef mij maar een lelijk en oud exemplaar. Dan voel ik me meteen wat minder beroerd.

Geschreven door:Stephanie ten Cate