Het huwelijk is heilig, heb ik van horen zeggen. Het is een instituut. Daar maak je geen grapjes over. Maar hoe lang denk je nu eigenlijk na voordat je: “Ja, ik wil” zeg? Veel mensen denken erg lang na over hun huwelijksdag, want dat is het belangrijkste onderdeel van het hele huwelijk toch? Wordt de jurk wit, ivoor, zalmroze of bloedrood? Waar ga je trouwen. In de kerk, in een weiland, in een kasteel of gewoon simpel in het stadhuis? En wat gaat er gegeten worden. Zoveel om over na te denken. Je zou bijna vergeten waar je eigenlijk aan begint. Natuurlijk is het zo dat je over het algemeen wel weet waar je ja tegen zegt. Je zegt ja tegen die leuke en mooie man of vrouw waarmee je je leven wilt delen. Je zegt ja tegen een geweldig leven samen, vol geluk en mooie momenten. Je zegt ja tegen het maken van de prachtigste herinneringen. Je zegt ja tegen het samen in jullie droomhuis wonen, tegen het krijgen van kinderen, uiteraard alleen als dat de wens van jullie beiden is en moeder natuur dan ook nog een beetje meewerkt. Je zegt ja tegen een gelijkwaardige relatie waarin je altijd respect zult hebben voor elkaars wensen en dromen. Niet vreemd eigenlijk dat mensen graag trouwen. Bovenstaande klinkt namelijk erg aantrekkelijk en is niets minder dan een droomhuwelijk.

Maar een droomhuwelijk bestaat niet. Echt niet. Want naast het feit dat je ja zegt tegen alle leuke dingen die het huwelijk met zich meebrengt, zeg je ook ja tegen alle minder leuke kanten. Die zijn er namelijk genoeg. En de ambtenaar van de burgerlijke stand is daar ook heel duidelijk over. Alleen luister je op dat moment waarschijnlijk niet zo goed. Want deze ambtenaar laat je verklaren dat je niet alleen in gezondheid, maar ook in ziekte je echtgenoot zal liefhebben. Niet alleen in rijkdom, maar ook in armoe. Dat is toch wat. Daar denk je niet over na. Tenminste, dat vermoed ik. Als daar namelijk wel over nagedacht zou worden ,dan zouden er minder scheidingen zijn, puur vanwege het feit dat er ook een stuk minder huwelijken gesloten zouden worden.

En is het wel eerlijk om te verwachten dat mensen daar serieus over nadenken? Want neem nu ziekte. Natuurlijk heb ik mijn man lief als hij een griepje heeft. Zelfs als hij naar mijn mening iets te hard over zeurt. Natuurlijk doorstaan wij samen de buikgriep. Zelfs een beetje kanker krijgt ons er niet onder. Maar wat er gebeurt met ons huwelijk als er hij écht ziek is. Zo ziek dat hij uiteindelijk niet meer de persoon is waarmee ik in het huwelijksbootje ben gestapt. Blijf ik dan nog trouw aan mijn huwelijksgeloften? Zou ik dat in de omgekeerde situatie van hem verwachten? Als ik eerlijk ben dan denk ik dat geen enkel huwelijk dat overleeft. Ook dat van mij niet.

Dus, in ziekte en gezondheid? Tuurlijk, doen we, als het niet te ernstig is tenminste.