‘s Middags ga ik met mijn twee kinderen Marie en Rowan naar het winkelcentrum vlakbij ons, om twee paar sandalen te kopen, één voor Marie en één voor Elian. Voor Rowan was ik tijdens eerdere zoektochten naar sandalen al geslaagd, maar voor de andere kinderen nog niet. Nu het zulk mooi weer wordt, zijn zomerschoenen een must.
In de eerste schoenenwinkel zijn geen meidensandalen in Maries maat. Wanneer we de winkel uitlopen, vraagt ze: ‘Mag ik ook slippers?’
‘Als we nog tijd hebben om daarnaar te kijken mag dat,’ antwoord ik. ‘Dan kopen we die bij de Zeeman. Eerst moeten we sandalen halen.’ We moeten ons namelijk haasten, over ruim een uur wordt Elian thuisgebracht.
In de tweede schoenenwinkel is ook geen geschikt schoeisel voor Marie. Er zijn wel zomerschoenen, maar dat zijn allemaal dichte schoentjes. Zijn open sandalen niet meer in de mode?
In de derde winkel vinden we open sandalen, zelfs die ik leuk vind. Geen wonder, Marie wijst me erop dat het dezelfde zijn die ze vorig jaar had. Helaas blijken ze er niet in een hogere maat dan Maries maat van vorig jaar te zijn. Gelukkig zie ik wel sandalen die ik mooi vind voor Elian.
‘Heeft Elian niet al sandalen?’ vraagt Marie.
Ik twijfel. Had ik ook sandalen gekocht voor Elian, toen ik die voor Rowan kocht? Voor de zekerheid neem ik ze mee, zoveel zie ik er niet die ik mooi vind.
Dan gaan we naar de Zeeman, waar we de bak met slippers doorworstelen. Marie vindt prinsessensandalen te kinderachtig. Ze zit pas in groep vier, maar is erg gevoelig voor wat andere kinderen vinden. Toen ze vijf was, had ze eens een Doratrui aan. Nadat leerlingen uit haar groep eens gezegd hadden dat ze Dora voor kleine kinderen vonden – die kinderen waren zelf net peuter-af! –, wilde ze de trui niet meer dragen. Na diep graven in de bak vindt ze slippers met een bloem erop. Die vindt ze prachtig en het prijskaartje vertelt me dat ze minder dan een euro kosten, dus ook ik ben reuze enthousiast.
De Carsslippers die Rowan past, zijn te klein. Ik pak nieuwe en draai me naar hem om. Naast hem staan slippers zonder kaartje eraan! Naarstig ga ik daarnaar op zoek, maar ik vind het niet. Ik geef de slippers aan een verkoopster, die bij ons in de buurt staat. ‘Sorry, hoor, het prijskaartje is er vanaf, dat moet mijn zoontje eraf gesloopt hebben.’
De verkoopster zegt dat het niets geeft en dat het goed komt.
De volgende maat Carsslippers past Rowan. Ik wil hem zijn schoenen weer aandoen, maar waar zijn die gebleven? Het dringt tot me door dat de “slippers” die ik aan de verkoopster gaf, Rowans Carssandalen zijn! Hij heeft ze vandaag voor het eerst aan en al dat Carsschoeisel lijkt op elkaar. Me verontschuldigend vraag ik de verkoopster de sandalen weer terug. Daarna loop ik met de kinderen naar de kassa.
De verkoopster loopt me achterna. ‘Dit is zeker ook van u?’ Ze overhandigt me de tas waar de pas gekochte schoenen voor Elian in zitten … Haastige spoed … Met een rood hoofd betaal ik snel.
Eenmaal thuis blijkt dat ik inderdaad al sandalen had voor Elian … Nu ja, we hebben twee paar slippers!