Wanneer ik vroeger het woord Zwanger hoorde, dacht ik meteen aan: Geluk. Roze wolken, zoete babygeurtjes, beschuit met muisjes (en te veel boter), te schattige mini-truitjes en sokjes. Toen ik voor het eerst zwanger was, had ik dat ook meteen. Alles ging aan me voorbij in een waas van verstandsverbijstering. (vergeef me: Als ik iets leuk vind, is het dat wel!)

Zwanger zijn betekend simpelweg: Een cocon om jezelf heen bouwen, alles los en vast kopen aan vooral leesvoer waar een babysmoeltje op staat. Uren slijten in de winkels met babykleertjes en aanverwante artikelen. Alle flessen worden aan een test onderworden, worden van binnen en buiten en van onder tot boven bestudeerd. Alles gaat door je handen en bij alles droom je een eind weg. Je honger naar informatie is GROOT en je stort je ziekelijk (vaak ongemerkt) in een compleet vreemde wereld van mini-mensjes. Je verpulvert bijna elk boekje wat je onder je ogen krijgt, want je kan niet genoeg krijgen van alle bevallingsverhalen(ook al zijn ze nog zo erg). Dan de foto’s van zwangerschapskleding, babykamertjes, veel te mooie schoenen (die je vaak met je opgezwollen enkels niet eens past!) mooie en sexy (oncomfortabele) lingerie. Zucht.. Ik heb het ook mogen ervaren. Tot 2 keer aan toe. En wat was het leuk!

Bij mijn 3e zwangerschap raakte ik lichtelijk geïrriteerd van voorgaande. Ik accepteerde het, alleen vanwege het feit, dat ik het ooit ook zo leuk vond. Alleen dat lijkt dan meteen weer zo lang geleden. Tegenwoordig word ik “bokchagerijnig” van o.a. die boekjes. Als er weer eens eentje op mijn deurmat valt, dan denk ik meteen: Eigenlijk best zonde van die boom, die daar voor gebruikt is. Ook word ik sjago van de mensen die er in staan. Ik zie meteen weer zo’n modelmamma op de voorkant staan. Zo een met een veel te mooi en strak figuur. En dan dat kind. Keurig gekamd haar, en schoon snoetje. Geen snoetje met kwijl of etensresten aan haar kin en mondhoeken. En nee, ook geen snotpeuters aan haar neus! Als je goed kijkt, zie je trouwens bijna meteen dat het niet eens de mamma van de baby in “kwestie” is.

Bij mij is de zoveelste horrornacht achter de rug. Uren ben ik wakker, omdat de baby in mijn buik lekker aan het gymen is op mijn blaas en waarschijnlijk mijn darm als een soort van “Tarzanliaan” gebruikt. Ik haat momenteel het zwanger zijn. Ik haat het om niet meer half-op-mijn-buik te kunnen liggen. (Zo sliep ik namelijk ooit het lekkerst). Ik haat het dat ik overdag, door slaapgebrek ’s nachts, niet meer zo goed kan functioneren. Ik haat het dat ik door mijn moeheid, mezelf irriteer aan mijn al “bestaande” kinderen. Ik haat het om overal maar moed voor te moeten verzamelen, omdat ik moet.

Ik schaam me zelf soms wel eens, dat ik zo durf te denken en het ook te willen zeggen. Simpelweg, omdat ik “gewoon” kinderen kan krijgen met mijn vriend. Dat zijn zaad doet waar het voor geschikt is en dat mijn eitjes “gewoon” gelegd worden. Ik schaam me ook voor de buitenwereld. In “real life”. Blijf ik maar lachen, als mensen vragen hoe het met me gaat. Ik blijf maar zeggen dat het allemaal goed gaat. Het duiveltje op mijn schouder, prikt dan meteen weer met die vork in mijn wang. Wat inmiddels wel is opgevallen, dat mensen het toch ook wel leuk vinden om te horen, dat je eigenlijk niet meer zo lekker in je vel zit. Dat je het zat bent. En dan wel Spuugzat.

Ik kan me bij veel mensen niet meer “staande” houden en als ze vriendelijk geïnteresseerd in me zijn. Probeer ik weer eens met een zuurvertrokken gezicht te vertellen dat het PRIMA met me gaat. Dan zie je gelijk het duiveltje staan te springen. En dan niet alleen die van mij. Ik merk dat ze bijna kunnen ruiken, dat ik gewoon glashard sta te liegen. Maar weet je, ik wil (voor de formaliteit) natuurlijk ook niet elke keer maar zeggen dat het gewoonweg KUT is om voor de vierde keer zwanger te zijn! Ja, ja.. Ik hoor mijn lieve lezers denken. “Je wou het zelf” en “Ik neem aan, dat je ook bij die beslissing bent geweest”. En ja, beide klopt als een bus (waarom klopt een bus?)

Ik ga lekker idioot zeggen; ‘Ik wil alleen de lusten, niet de lasten’. 

Is dat dan egoïstisch? Of ben ik dan eerlijk. Eather way, nog even en dan heb ik “mezelf” weer terug. Nog even doorbijten (een maand of 2.5) dan ben ik waar ik wil zijn. En dan.. Dan zal er vast wel weer wat anders te zeuren zijn. Haha..

Ik vraag me zelf steeds vaker af, of dat er meer moeders zijn, die er net zo over denken. Of bestaat de wereld van “zwanger-zijn” echt alleen uit roze wolken?? Mag je jouw roze wolk wel delen, wanneer hij onaangekondigd veranderdt in een dikke donderwolk???

Ik zwelg momenteel in zelfmedelijden, het staat me voor geen meter, maar wat geniet ik er eigenlijk (stiekem) van! Ik zeur, ik puf, ik kreun en steun. Ik ben zwanger en nog nooit zo zwanger geweest als nu. En weet je.. Die paar maanden die ik nog te gaan heb. Ga ik lekker misbruiken om te zeuren. Want ja, straks moet ik weer wat anders “verzinnen”.