We waren nog maar een paar maanden samen toen we al over kinderen begonnen te praten. Jelle wou er graag 3, ik vond 2 wel genoeg. Het geouwehoer werd langzaam maar zeker steeds serieuzer en na vele gesprekken en goed overleg, hebben we besloten om er voor te gaan. Wij willen een kindje! In maart 2009 ben ik met de pil gestopt. Op 16 mei 2009, was ik één dag overtijd maar ik voelde gewoon dat ik zwanger was. Jelle had zijn twijfels, maar ik heb hem toch weten te overtuigen om een zwangerschapstest te gaan halen. Je hoeft immers tegenwoordig écht geen week meer overtijd te zijn om die test te doen. Vijf minuten voor sluitingstijd hebben we bij de drogisterij een test gehaald, snel naar huis en snel testen! Die test is niet helemaal goed gegaan. Het was op een zaterdag en ik wou écht niet wachten tot maandag. Uiteindelijk kwamen we er achter dat de supermarkt ook testen verkocht en hebben we er daar een gehaald. Mijn moeder en schoonmoeder (die van niets wisten) zaten in de woonkamer toen wij de test deden. Een paar minuten later verscheen er een heel duidelijke plus op het schermpje, we waren zwanger! We hadden beiden niet verwacht dat het zo snel raak zou zijn, je hoort immers zo vaak dat het wel jaren kan duren. We waren dolgelukkig en lieten de test aan mijn moeder en schoonmoeder zien. Die waren er in de eerste instantie niet zo blij mee als wij zelf. Ze vonden ons, hoofdzakelijk mij, Jelle was al 23, te jong. Mijn moeder trok al snel bij en steunde ons van alle kanten. De volgende die hoorde dat ik zwanger was, was mijn zus. Ze was helemaal door de dolle heen toen ze hoorde dat ze tante werd. De zwangerschap verliep ‘zoals het hoorde’. De eerste 4 maanden was ik wel extreem misselijk en bracht ik halve dagen op het toilet door. Maar de baby leed er niet onder en groeide gewoon lekker door. In week 17 voelde ik mijn meisje voor het eerst bewegen, wat een overweldigend speciaal gevoel! We hebben beiden vanaf dag één gezegd dat de baby een meisje zou zijn. Maar hoe dichter bij de 20 weken echo kwam, hoe spannender het werd. Zou het misschien dan toch wel een jongetje zijn? Ik heb nooit gedacht dat er misschien wel iets mis zou zijn met de baby, maar op de dag van de echo zelf sloegen de twijfels toch wel toe. Wat als…? Uit de echo bleek dat alles er goed uit zag, ze was wel een kleine baby maar niets om ons zorgen over te maken. Ik ben zelf ook niet echt groot met m’n 1 meter 65. Het geslacht kon ze niet zien, ons meisje was zo druk aan het bewegen en hield mooi haar beentjes stijf tegen elkaar. Ze had wel vermoedens dat het een meisje zou zijn, maar ze kon het ons niet met zekerheid zeggen. Omdat we zelf al dachten dat ze een meisje zou zijn, had ik inmiddels al heel wat roze kleertjes en speelgoed aangeschaft. ‘Ik kan het altijd nog omruilen, als het toch een jongetje word’. Nou dat wisten we dus nog steeds niet zeker, maar ik bleef bij m’n standpunt en heb niets omgeruild! Bij de pretecho, 2 weken later, konden ze ons wél met zekerheid vertellen dat we echt een meisje verwachten! Een meisjesnaam hadden we al voordat ik zwanger was, dus deze stond vanaf die dag ook helemaal vast en ze zou drie namen krijgen. Als ze toch een jongetje zou zijn geweest, was dat nog wel een probleem geweest want tot op de dag van vandaag kunnen we het nog steeds niet eens worden over een jongensnaam! Rond week 30 kreeg ik heel veel last van zuurbranden, ik heb aardig wat doosjes rennies naar binnen gewerkt en het enige drankje wat ik toen nog drinken kon was aquarius. Met ongeveer 34 weken zwangerschap was ons meisje al zo diep ingedaald dat de verloskundige twijfelde of ze üperhaupt wel goed lag. Ze dacht namelijk dat ze haar beentjes voelde en dat ze dus in een stuit lag. Maar het waren dus de schoudertjes die ze voelde, het hoofdje was al niet meer voelbaar. Ik heb de hele zwangerschap een bescheiden buikje gehad, pas met een week of 33 werd ik écht ‘dik’. De verloskundige twijfelde of de baby wel goed groeide en daarom kreeg ik een extra groeiecho in het ziekenhuis. Uit de echo bleek weer dat ze een kleine baby is, maar dat er niets is om ons zorgen over te maken. Alles zag er verder goed uit, de navelstreng was goed doorbloed en er was voldoende vruchtwater. De verloskundige was echter nog steeds niet gerust gesteld en besloot dat we wekelijks terug moesten voor een echo. Wij maakten ons intussen ook steeds meer zorgen, hoewel het ziekenhuis bleef volhouden dat er niets aan de hand was. Rond week 36 hebben ze getwijfeld om me over te plaatsen naar de gynaecoloog maar dat volgens de gynaecoloog zelf helemaal niet nodig, ik kon gewoon bij de verloskundige blijven en ik mocht ook gewoon (zoals ik zelf graag wou) thuis bevallen. De wekelijkse echo’s begon ons inmiddels ook wel een beetje te vervelen. Tuurlijk is het geweldig om je kindje zo vaak te kunnen zien maar de zorg er om heen, die volgens het ziekenhuis zelf helemaal niet nodig was, begon ons wel te irriteren. Bovendien vroegen ze ons elke week weer wat we kwamen doen, we moesten elke keer weer het hele verhaal uitleggen. Dat was dus echt heel slecht geregeld. Je zou toch verwachten dat als je een afspraak hebt in het ziekenhuis bij de gynaecoloog, dat die zelf wel weet waar je voor komt?! En vooral als je wekelijks komt!